Marie-Louise: Wandelen met pap

Vooruit, zei pap, zijn jullie allemaal klaar, we gaan wandelen. Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen en dat deed hij ook niet. Ik gaf pap de wandelstok, want die had hij nodig.

Niet dat hij niet goed ter been was, in tegendeel. Die stok had andere functies. Als van Loo ging wandelen, sprak zich dat al snel rond en werd de stoet steeds langer. Wie te laat was wist wel welke kant hij op moest rennen. Naar Welten. Al liep je die weg honderd keer, altijd was er iets nieuws te ontdekken. Pap verstond de kunst ons daar op een niet-schoolmeesterachtige manier op te wijzen. Dan kwam die stok goed van pas.

Dit is deel 2 uit “Verhalen over Heerlen van Marie-Louise Verhelst-van Loo”

Vragen kon je hem natuurlijk alles en soms werd het antwoord in een klein verhaaltje verpakt. Pap, waarom roepen de kraaien altijd spaar, spaar? Dat zal ik jullie vertellen. Die kraaien, die zijn zeer geraffineerd. In plaats van zelf voor de winter te zorgen, roepen die in de herfst, spaar, spaar en kijken dan goed waar andere hun wintervoorraad verbergen. Is de winter er dan en heeft hij zelf niks meer, dan weet hij wel waar hij het halen moet. Kraaien kan ik nog altijd niet uitstaan.

We liepen vanuit de Nobelstraat de Benzenraderweg op, dan de Welterlaan in en over het voetpad langs hoeve de Aar, toen nog eigendom van de miljonair Ir. Dinger, richting Weltermolen. Bij het waterrad werd halt gehouden. Pap stak de stok weer vooruit en wij moesten daar achter blijven. De stok kwam dus weer goed van pas.

Had pap hooi nodig voor de paarden, dan gingen we bij Klaasen, die toen in de molen zijn bedrijf had, naar binnen. Dat was het natuurlijk helemaal, want dan konden we ook zien, hoe het molenrad binnen zijn werk deed. Hoe tussen twee zware molenstenen het graan tot meel werd gemalen. Pap ging intussen het hooi bekijken en beruiken. Voor de paarden was niet vlug iets goed genoeg. Dan nog de prijs afhandelen, want het product moest wel van het beste zijn maar niet te veel geld kosten, tot wanhoop van Klaasen, maar pap vertrok altijd met een tevreden gezicht.

Door het draaipoortje kwamen we op de weg langs de Weltervijver. Daar stonden knotwilgen die de leveranciers waren van paps schoppenstelen. Met zijn kennersoog had hij al vlug gezien of er wat van zijn gading bij was. En ja, daar zag hij hem zitten. Dat was de steel die precies goed was voor zijn steekschop, de hooivork of de kolenschop. ’s Anderendaags reed hij dan met de fiets erheen en met goedvinden van Klaasen zaagde hij de nodige stelen af. Zo kun je ze nergens kopen, zei pap. We wandelden verder.

Rechts langs de vijver door tot we op een rustig plekje kwamen. Met goed weer zat daar Kees Zagema te vissen in plaats van op het Gemeentehuis te schrijven. Dan moesten we heel stil zijn, anders beten de vissen niet. We hielden ons ook daaraan. Zo niet Els Eijmaal, de dochter van de steenhouwer van de Pijnsweg. Dat was een deugniet van een meisje. Heel mooi om te zien, maar ik zeg jullie, het was een echte kreng. Als Kees daar zat te vissen, pakte ze vlug een oude gammele roeiboot en voer de vijver op. Dat ding maakte een hels kabaal. Kees liep rood aan, wat goed paste bij zijn haren. Hij begon Els uit te schelden, maar die Els, niet op haar mondje gevallen, riep, ik zei het jullie al, ze was een deugniet: “Kees, draai je naam eens om”. * Die pakte zijn spullen en vertrok. Als ik me niet vergis, gniffelde pap een beetje, als we ons ook naar huis begaven. Het was weer een mooie woensdagmiddag geweest.

* Kees omgedraaid is Zeek in het Limburgs en betekent Zijk/Flauwekul

Wilt u dit verhaal in het origineel, het Heerlens lezen?
Laat dit dan even weten d.m.v. een e-mail naar:lgjvanloo@planet.nl. Dan sturen wij u het origineel toe.