Het leven van een Heerlenaar over de grens

Ik ben geboren op 13 Augustus 1939 in de Vroedvrouwen School en woonde tot mijn 26ste jaar op de Corisbergweg op de Heerlerbaan, tegenover de Bovenste Caumer en de Horricherhof. Ik woonde met mijn moeder, opa en oma (van Vlodrop). Mijn vader was Frans Görtzen.Hij werkte veel samen met de Winkbühle. Ik heb mijn vader eigenlijk nooit kennen geleerd want mij moeder en hij waren gescheiden in 1943. Wij gingen toen met de trein naar Den Bosch want in de oorlogsjaren was er geen rechtbank voor echtscheiding in Heerlen.Ik vond dat wel leuk maar wist natuurlijk niet waarom wij die reis maakte. Ik had ook nooit contact met mijn Vader en dat vind ik erg jammer.

Ik was op de St.Joseph school die toen nog op de grote weg lag op de Heerlerbaan. Ik heb een foto van de school en de tweede klas met de juffrouw waar ik de naam van heb vergeten, misschien weet iemand die dit leest wel. Toen ik zo’n 9 of 10 jaar oud was wist ik al dat elektriciteit was iets voor mij, vraag mij niet waarom. Zo na de zesde klas zou ik dan ook naar de ambacht school gaan, maar ik was net een beetje te jong en ben toen voor een jaar naar de broeder school op de Molenberg gegaan omdat die nog een zevende school jaar hadden.

Na mijn 2 jaren op de Ambachtschool begon ik als leerling op de ON 2 in Schaesberg en heb toen 4 jaren avondschool gehad en was daarna eindelijk elektricien. Dat is nu hoogst waarschijnlijk wel anders. Nu moet ik vertellen voordat ik verder ga, ik wisselde mijn werk heel vaak want na 1 of hooguit 2 jaren werken op een plaats wilde ik wel wat anders leren.Nu hoeft niemand te zeggen, die werkt ook  niet lang op een plaats want dat was helemaal mijn eigen idee. Na de mijn werkte ik voor liften fabriek Pieters van Den Haag die hadden een werkplaats op de Bautscherweg onder de poort waar later kapsalon Modern was.Later verhuisde de werkplaats naar Heerlerheide. Wij installeerde een lift in Hotel Ons Thuis en ook in een pand aan de Akerstraat met een bontzaak, later was een ijssalon van La Venezia ergens in hetzelfde pand. In 1959 werd ik opgeroepen om het vaderland te verdedigen, dat heet 18 maanden militaire dienst en was in Ede, Bergen op Zoom en het laats in Middelburg met de verbindingstroepen.Ik moest toen morse code leren maar dat beviel mij helemaal niet, toen hebben ze mij maar gewoon chauffeur gemaakt.Ik kreeg toen een Willy’s jeep en dat vond ik prima.

In dat zelfde jaar vertrokken mijn oom en tante met 3 kinderen naar Canada. Iedere keer als mijn tante terug was voor vakantie in Limburg zei ze altijd tegen mij , jij moet ook naar Canada komen, maar ik had daar echt geen zin in want ik had toch prima werk hier in Limburg. Na mijn militaire dienst ben ik gaan werken als de enigste elektricien op de Vroedvrouwen School. Heel erg druk maar een heel leuke en interessante tijd.Heb toen nog een nieuwe geluidsinstallatie gemaakt van de kapel naar de kliniek, nu konden de moeders op de zalen de doop van hun baby’s mee maken. Dat was ook de tijd waar ik mijn eerste auto heb gekocht, een 1949 Volkswagen met 400.000 km.er op maar heb nooit een probleem er mee gehad. Na deze auto had ik nog wel een paar andere auto’s. Ik hielp s’avonds een vriend Martin die een auto verhuur had op de Heksenberg en ik had de mogelijkheid om soms een auto van hem te kopen.

Toen kwam de opening van de Grand Bazaar in Heerlen en ik kreeg een baan aangeboden om er te werken als elektricien. Twee weken voor de opening ben ik met mijn nieuwe baan begonnen. Dat was natuurlijk een behoorlijke verandering van de Vroedvrouwenschool naar een winkel maar het was in ieder geval ook leuk werken. Ik was er voor 2 jaren toen vertelde mijn vriend dat een neef van hem op de vliegbasis Geilenkichen werkte en zou nu ergens anders beginnen, zo ik ging toen natuurlijk naar Geilenkirchen (Tevern) om te solliciteren.Na 2 dagen kreeg ik bericht dat ik was aangenomen. Nu begon ik als elektricien op de vliegbasis in Geilenkirchen (Tevern) met RAF en de USAF. Om die zelfde tijd had ik een Opel Kapitän en de meisjes die overdag voor de families van de officieren in de huishouding werkte heb ik iedere dag meegenomen en dat betaalde een gedeelte van mijn auto onkosten.

Emigreren
Nu schrijven wij de jaren ’60 en er was al spraken van de kleinere vliegbasis te sluiten toen dacht ik weer wat mijn tante mij vertelde om naar Canada to gaan. Ik ben toen begonnen met de emigratiepapieren in te vullen en na 2 maanden had ik alles bij elkaar en vertrok op 6 juni 1966 naar Canada.Ik kon toen kiezen om met het schip of het vliegtuig, ik koos natuurlijk het vliegtuig want dat was toen wel heel wat anders dan met een schip. Canada betaalde voor mijn vlucht en het versturen van mijn spullen omdat Canada een te kort had aan elektricien. De vlucht van Amsterdam naar Montreal duurde ongeveer 8 uur en moest toen nog met de trein naar Toronto. Dat was dan een andere 5 uurtjes reizen.Ik had toen wel voorlopig genoeg van het reizen. Ik werd afgehaald in Toronto bij mijn Oom en begon zo mijn nieuw leven in een vreemd land en mijn Engels was toen niet zo goed. Ik had dus geen werk toen ik hier arriveerde maar na twee dagen zag ik in de krant dat iemand een
persoon zocht voor huishoudelijke apparaten te repareren.Nou ik dacht dat is beter als geen werk te hebben, zo ik ging er naar toe en die stelde mij een hoop vragen. Maar een vraag zal ik nooit vergeten hij zij tegen mij jij komt van Holland en jullie stroom is anders dan in Canada, zo kun jij daarmee werken.Nou dat was echt genoeg voor mij en ik bedankte hem en ben naar huis gegaan.Ik dacht toen ik hoop niet dat iedereen hier zo’n domme vragen stelt.Als dat het geval is dan ben ik zo weer terug in Limburg.

Wisselen van baan
Een week later zag ik een advertentie in een Duits krantje (in Canada uitgegeven) die zochten voor een elektricien. Direct er naar toe en ben dan ook aangenomen.Deze zaak installeerde automatische kegelbanen.Deze waren uit Zwitserland. Ik heb heel wat banen geïnstalleerd in een periode van 5 jaren,  zelfs 2 banen in een klooster met nonnen en 6 banen in het noorden van Ontario in een “lumbercamp” (houthakkers kamp) In die 5 jaren heb ik wel veel gezien van Ontario. Na 5 jaren kon ik een baantje krijgen voor elektrische reparaties met een Duitse fabriek (Battenfeld) die hebben machines gebouwd voor de plastic industrie. Het hoofdkantoor en fabriek waren gevestigd in Meinerzhagen. Ik heb 9 jaren voor hun gewerkt en was regelmatig in het hoofdkantoor in die jaren.Wij deden service over heel Canada, zo weer veel reizen. Aan het einde zag het er niet zo goed uit met deze firma en mijn baas begon met het bouwen van een fabriek hier in Canada voor een Oostenrijkse firma (Engel) die de zelfde machines bouwde als de vorige firma.

Zo ben ik begonnen met werken voor deze zaak als service manager.Wij hadden klanten over heel Midden- en Noord-Amerika. Als manager had ik meestal de betere reizen zoals Bogota Colombia,  Panama en de Caribische eilanden.Ik was ook 2 keer op het hoofdkantoor in Linz. In 1986 begon een vriend met het verkopen van tweedehandse machines en zij tegen mij , waarom word jij ook niet zelfstandig ik kan jouw meer dan genoeg werk geven. Zo toen ben ik dus zelfstandig begonnen en mijn oude baas gaf mij toen nog 20 percent korting aan alle onderdelen.Dat helpt natuurlijk als je pas begint met een nieuwe zaak. Ik heb in die tijd heel veel machines omgebouwd met computer controles. Ik heb de zaak 23 jaar lang gehad tot dat ik pension kreeg maar als een klant me nu opbelt ga ik nog steeds en repareer de machines. Ik ben er niet rijk van geworden maar had wel een goed leven.

Heimwee naar Limburg
Ik ben nu 24 jaar getrouwd met een Amerikaanse (zij is nu Canadees) vrouw met 2 kinderen van een vorig huwelijk en 2 kleinkinderen. Die wonen in Zuid Karolina en de zuster van mij vrouw woont in Florida. Alles zo ver weg. De ouders van mijn vrouw waren van Finland maar nog tamelijk jong toen zij naar Amerika kwamen. Ik woonde over de jaren in Toronto, Thornhill, Brampton, London en nu in Waterloo Ik ben nu al 46 bijna 47 jaar in Canada maar nu heb ik de laatste 3 jaar of zo echt heimwee naar Limburg, ik mis nog steeds een hele hoop van thuis, zoals de carnaval.Ik luister hier veel naar Radio Limburgia op het internet en de televisie L1. Maar nu ben ik in Canada omdat ik dacht dat de vliegbasis zou sluiten en nu is die nog steeds open en vliegen er met AWACS vliegtuigen, zo gaat het nu eenmaal in het leven, niks aan te doen.

Ik ben ook veel op vakantie geweest in Limburg over die jaren en wij hebben ook vrienden in Baarlo die al zo’n 4 of 5 maal bij ons waren. Wij waren in juni 2012 nog in Limburg voor de Floriade en waren een week lang in de Ardennenen Luzemburg. Mijn Vrouw zingt in koren en in 1993 was er een koor opgericht hier voor het 5o jarige einde van de oorlog. Dit was het Liberation Choir 1995. Wij hadden 204 leden in het koor en hebben toen 12 concerten gegeven in 10 dagen. De concerten waren allemaal in het noorden van Nederland want de Canadezen hebben dat gedeelte bevrijd.

Dit is dan zo’n beetje het levens verhaal van een Heerlenaar in de vreemde. Het reizen is nu niet meer zo gemakkelijk, alles word natuurlijk duurder en met het pensioen en wat spaargeld kom je niet ver meer maar klagen mogen wij toch echt niet want er zijn genoeg mensen die nog minder hebben dan wij.