In het laatste deel van de 2e wereldoorlog waren er steeds meer luchtaanvallen. Bedoeld voor Duitse doelen, maar meer dan eens moesten ook de grensgebieden het ontgelden. De overheid had overal sirenes laten plaatsen om de burgers te waarschuwen als er gevaar dreigde. De burgers moesten zich dan in veiligheid brengen en dat gebeurde door naar (schuil)- kelders te gaan, omdat dit de meeste kans bood op behoud bij een aanval. Immers onder de grond ben je veilig was een veelgehoorde kreet.
In de schuilkelders waren vooral de vrouwen en de kinderen, want de vaders wilden stoer de luchtaanvallen zien, vooral in de nachtelijke uren. Zo was vanaf de Molenberg goed het bombardement te zien dat in plaats van op Aken per abuis op Geleen plaatsvond. Er werden toen talloze brandbommen afgeworpen waarbij vele doden te betreuren waren.
In die tijd had de familie Robroek in de Dr.Schaepmanstraat, naast de familie Sieben en recht tegenover de Karel van de Oeverstraat een zeer grote kelder gebouwd onder het huis met banken er in, waardoor vele gezinnen er konden schuilen, hetgeen ook met regelmaat gebeurde. In bedoelde schuilkelder kwamen ook de heer en mevrouw Kolmer van de Karel v.d.Oeverstraat nr.3. Deze mensen waren op leeftijd want ze waren al 50 jaar getrouwd. De heer Kolmer was vanaf zijn geboorte doof en mevrouw werd doof op haar 10e. Het dove echtpaar had 6 kinderen, die gelukkig geen van allen doof of doofstom waren! Tijdens de oorlog waren de kinderen echter al uit huis.
Wat gebeurde nu in de vele uren van het schuilkelderverblijf ? De jonge Tila van Eijsden (van nr. 6) ook vaste bezoekster van deze schuilkelder, begon samen met mevrouw Kolmer het dovenalfabet (op de handen ) te leren. Tila was toen 10 jaar en nu, bijna 80, beheerst zij dit alfabet nog steeds feilloos. Het kwam zo ver dat zij met mevrouw Kolmer ging winkelen en als tolk fungeerde hetgeen de dove mevrouw zeer op prijs stelde.
Blijft nog een punt op te lossen! Hoe wist het dove echtpaar dat er luchtalarm werd gegeven door de sirenes? Heel eenvoudig dus. De familie Schepers van nr. 1 had een gat door de muur met de familie Kolmer geboord, een touw er door en mevrouw Kolmer bond elke avond bij het naar bed gaan dit touw om haar pols. Zodra men bij de familie Schepers het luchtalarm hoorde, trokken zij aan het touw en de familie Kolmer was gealarmeerd.
En hoe de familie overdag wist dat er alarm was? Er was onder enkele buren afgesproken dat er gebeld zou worden met een simpele code. En deze code was nodig omdat de familie zeer veel gepest werd door de jeugd met belletje trekken, want dan kwam ‘DE DOOF’ zo werd hij genoemd, naar buiten en begon te schelden. De bel van deze familie was elektrisch en aangesloten op de verlichting en deze begon dan te knipperen. Je moet er maar op komen.
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Ik ben een dochter van de jongste dochter van opa en oma Kolmer. Dit verhaal kende ik niet over de schuilkelder. Wel hoe dat met de bel geregeld was, ze hadden ook een hond die waarschuwde als de bel ging. Mijn moeder heeft tot ze gestorven is in 2004 op de Kerkraderweg gewoond. Hun jongste zoon Clemens is in een bijkamp van Dachau gestorven. Wil je meer over hem lezen kan dat op Face Book, hij heeft een Face Bookpagina onder de naam Clemens Kolmer.Ik zou best eens willen praten met die 80 jarige mevrouw. Ikzelf ben 71
beste mevrouw Beekenkamp,
contact is zeker mogelijk, echter laat dan tel.nr. of iets dergelijks achter.
Tila van Eijsden is tel bereikbaar onder 046-4332019.
hartelijke groet,
tilbeekenkap@home.nl
Ik ben een kleindochter van echtpaar Robroek en een dochter van Maria.
Dit verhaal heb ik heel vaak gehoord van mijn opa en oma maar ook van mijn moeder.
Ook mijn moeder kende de gebarentaal en heeft ons kinderen dit vaak laten zien.
Helaas ken ik het niet meer.
Wel leuk om een zo voor mij herkenbaar verhaal hier te lezen.