De aanblik van het zo levendig rangeerterrein zoal het voorheen was, zo triest was het beeld na de afbraak ervan. Niet alleen de ruimte maar ook de verdwenen geluiden maakte dit alles onwerkelijk en triest, zeker als je al jaren op steenworp afstand van de mijn woonde. En met een snelheid waarmee alles moest verdwijnen voelde het alsof het een besmet gebied was geworden wat in een rap tempo geruimd moest worden.
Veel mijnwerkers hebben geen afscheid kunnen nemen van hun mijn, want het was al snel voordat de afbraak begon verboden toegang voor iedereen en kreeg het predicaat ‘gevaarlijk terrein’. Hoe zou het zijn geweest als we gezamenlijk als mijnwerkers afscheid van de mijn hadden kunnen nemen. De gewone toeschouwer zag alleen maar de buitenkant van de mijn met zijn gebouwen die werden gesloopt, maar voor de mijnwerker was de mijn gelegen onder de grond, dat was de mijn en die herinnering die blijft.
De laatste wagon van de Oranje Nassau mijn II
Door toeval was ik aanwezig toen de laatste kolenwagon vertrok van de Oranje Nassau mijn II. Hier was dan ook geen ruchtbaarheid aan gegeven van dit historisch moment, en het aantal toeschouwers was dan ook maar gering. De mijnambtenaren die waren wel in veelvoud aanwezig. En op dit monument op wielen stond geschreven:
Laatste kolen ON II.
Der letste zweet van de sjeet.
En bij het vertrek van deze kolenwagon werd er een fles opengetrokken en het glas geheven, proost, het leek dan ook wel of er een feestje werd gevierd.
Maar de gevolgen na het vertrek van deze laatste wagon dat moest nog komen en dat werd een hele harde klap voor de samenleving in de regio.
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Ik was leerling electricien op de ON2 van 1953 tot 1955. Alleen maar bovengronds maar het was een heel leuke tijd en ik vind het zo jammer
dat er helemaal niets meer is te zien van de mijn. Niet alleen van deze
mijn maar alle mijnen. Moeten wij deze tijd dan vergeten,ik hoop van niet
want het was voor zuid Limburg een heel belangrijk tijd. Eigenlijk ook voor heel Limburg.
Groetjes uit Canada van Henk Gortzen
Hallo Henk.
Wat leuk om een berichtje helemaal uit canada te ontvangen op de site Heerlen vertelt.
Nee er is niet veel meer van overgebleven van de limburgse trots,het zwarte goud. Ik woonde destijds maar 100 meter verwijdert van de mijn en had van uit mijn slaapkamer raam een goed overzicht van het hele mijnterrein tijdens de sloop.Elke dag liep ik er nog even naartoe om er te kijken,en elke dag werd ik ook weer weg gestuurt door vreemde mensen,die nog niet eens limburgs konden praten,en dat was een heel raar gevoel.Er is niet veel meer overgebleven van de on 2 alleen het ovs gebouw en wat ambtenarenwoningen.
Pastoor Miedema van het eikske heeft destijds nog in het ovs gebouw een nieuwe doorstart gemaakt,maar heeft maar een paar jaar stand gehouden.Niet lang na de sloop van de mijn is er een hele nieuwe wijk gebouwd op het mijnterrein en kreeg de naam mijnbuurt.
Het zou leuker zijn geweest als heel schaesberg mijnbuurt zou heten,want die huizen stonden er al toen de mijn nog vol in gebruik was.
Groeten vanuit der sjeet,en blijf vooral gezond.
Huub.
Hoi Huub, ik woonde met mijn gezin in 1969 in de flat aan de Vossekuil. Daar hoorden wij altijd de geluiden van de ON2. Hemelsbreed lag onze flat maar een paar honder meter van de koel. Je kon precies horen wanneer de kolenwagentjes werden leeggemaakt. Ook de treinen van de koel richting Heerlen kwamen vlak langs onze flat door het veld. Ik zie de koempels nog naar de koel gaan als ze nachtdienst hadden. Vaak dacht ik dan: wat raar eigenlijk, nu fietsen ze hier langs en over een uurtje kruipen ze misschien op hun buik onder onze flat. Vooral in de winter als het hard vroor fantaseerde ik dan hoe fijn het voor hen moest zijn dat ze het dan tenminste niet meer koud hadden….
Groetjes, ton Otten.
Hallo Els en Ton.
Het zou wel leuk zijn geweest ondergronds even naar de vossekuil kruipen,jammer dat ging niet,er waren minder gangen ondergronds als wegen bovengronds.Je kon niet zomaar links of rechts inslaan maar je moest de gang maar volgen richting werkplek.De minst diep gelegen mijngang of afdeling was ongeveer 130 meter gelegen onder het maaiveld.
Het is bijna niet te geloven,maar op deze diepte regende het en het was er bitter koud. Deze afdeling kreeg de eerste lucht toevoer van de schacht en tijdens de winter was het dubbel voelbaar.Met een beetje geluk dan kreeg je wel eens van de opzichter een bon zodat je een uur eerder naar boven kon gaan.Wat die regen betreft dat was natuurlijk geen regen of onweersbui,maar het water druppelde behoorlijk uit het plafond,oftewel het dak genoemd,en men droeg dan ook regenkleding tijdens het werk.
Als een niet mijnwerker alle boeken zou lezen over de mijn,dan weet hij nog niet hoe het er echt zou zijn.
Voorbeeld:Ik ben ondergronds,en bel even of ze een boot met hout kunnen sturen.
Als niet mijnwerker denk je dan al snel of die ouwe koelpiet ze nog wel allemaal op een rijtje heeft.Maar na enig uitleg komt het wel goed.
Een mooi en gezond jaar gewenst voor jullie beiden.
Groet.Huub.
Hallo Els en Ton.
Even terugkomend over de boot met hout onder in de mijn.
Vaak was er in een steile gang een monorail aanwezig waar een ijzerenbak aan hing.Deze bak was ongeveer vier meter lang en bestond uit twee delen die men kon openklappen om de inhoud te lossen.Het geheel werd met een lier en katrollen in werking gezet om hem te verplaatsen.Deze constructie was bedoeld om martrialen naar de pijler of naar de post te vervoeren of naar anderen plaatsen.Als ik aan een niet mijnwerker zou vertellen dat ik
ondergronds een boot moest laden met houten palen,dan zou dat echt niet geloofwaardig overkomen.
Maar die bak.die heette gewoon boot ondergronds.
De laatste jaren heb ik veel kontakt met niet limburgse mensen,en mijn zachte g verraad mijn herkomst meteen.En de vraag is altijd of ik in de mijn heb gewerkt,en het antwoord is ja.Mogen wij u hier iets over vragen?
Ja hoor vraag maar,en dan trok ik de broekriem maar al wat strakker anders viel mij de broek uit.Zo vroegen mij eens mensen hoe het was onder in de mijn als we pauze hadden en naar de kantine gingen,en wat je daar zoal kon kopen. Ik antwoorde:zware tabak,gegrilde haantjes,erwtensoep,eigenlijk alles wat lekker is.En normaal hadden wij een uur pauze,maar als het gezellig was dan bleven wij nog een uurtje langer zitten,of liggen,want er stonden ook nog wat slaapbanken.
—– —– —– —– —– —– —– —– —–
Als je een goed idee had om iets te verbeteren in de mijn dan kon je dit kenbaar maken via een briefje en dat te deponeren in een kastje dat in de grote hal hing van de mijn,en dat werd beloond met extra geld.
Waarom is mij het idee toendertijd als mijnwerker niet ingevallen van bovengenoemde kantine,dat was mijn kans geweest om in de soep te roeren en om de haantjes te grillen.
Jammer een tweede kans die krijg ik niet meer.
Groeten van de Huub.
Mijn opa was ook 20 jaar ondergronder op de Oranje-Nassau Mijn 2. Veel families uit Schaesberg werkte op de ON2, daarom kreeg de mijn al snel de naam van “familiekoel”.
Ook bij mij in de familie was dit zo. Mijn opa, overgrootvader, oudooms werkte op de ON2. Het mijnwerkersbloed zit al sinds de 18e eeuw in de familie. Toen werkte al een familielid in de privé mijnen bij Rolduc.
Jo Reintjens een houwer van de ON2:
http://ifthenisnow.nl/en/node/163132
Hallo Huub,
Ik verzamel voor mijn stichting (Stichting tot Behoud van Mijnlocomotiven) foto’s en informatie over het bovengronds spoorvervoer bij de mijnen. Heb je wellicht foto’s van deze wagens en/of locomotieven die we mogen inscannen? Bij voorbaat dank.
Met vriendelijke groet,
Willem Gerrits