Dat zou een hele belevenis worden dachten wij, een hele week in een ligstoel in het zonnetje uitrusten met mogelijk nog een biertje erbij. Dat zou een mooie week worden. Maar het liep toch wel ietsjes anders dan gedacht.
Er was dan ook een programma samengesteld om ons bezig te houden. Er waren vier groepen OVS’ers van de gezamenlijke Oranje Nassau mijnen die de strijd met elkaar moesten aangaan om als winnaar trots met de borst vooruit te mogen lopen. Nadat het startschot was gegeven gingen wij aan de slag met de werkzaamheden, wat bestond om met houten palen banken, tafels en stoelen te maken. Dit alles bij elkaar gehouden met touwen. Er werd een keuken opgebouwd en de inventaris zoals potten en pannen die kregen een plaats in de nieuwe keuken. Dit alles werd in een hoog tempo uitgevoerd en we waren dan ook blij dat we ons hierna even mochten terugtrekken in onze tent.
S’morgens in alle vroegte dan gingen wij ons buiten douchen en er was alleen maar koud water De nevel hing nog boven de kampwei. Wij werden ook nauwlettend in de gaten gehouden of we ook wel nat genoeg onder de douches vandaan kwamen om de boel te flessen dat zat er ook niet in.
Het weekprogramma bestond voornamelijk uit veel lopen met een rugzak om waar proviand in zat, zoals aardappels, water, blikken groente en potten en pannen. Het was dan ook noodzakelijk om na het vertrek zo vlug mogelijk het eten naar binnen te werken om de rugzak wat lichter te maken. De speurtochten die wij als groepen maakte bestonden uit opdrachten uitvoeren. Zo moesten wij eens de snelheid van een stromende beek meten door er een takje in te laten drijven, en in 10 seconden meten hoeveel meter het takje had afgelegd om zo de snelheid te bepalen hoe snel de beek stroomde.
De volgende opdracht was om met gips een paarden voetafdruk die in de grond was achtergelaten te maken. Omdat er nergens paarden in de buurt waren hebben we met een mesje maar zelf een afdruk uit de grond gesneden en daar een afdruk van gemaakt van gips. Bij terugkomst in het kamp werden de resultaten van de speurtocht gecontroleerd, zo ook de voetafdruk van ons paard. Het controleteam kon zich niet voorstellen dat er ergens een paard rondliep wat zo een afdruk achterliet en dit hadden ze dan ook nog niet eerder gezien, maar het werd toch goedgekeurd.
De dropping in de nacht
In een busje gezeten met geblindeerde ramen werden wij ergens gedropt naar een voor ons onbekend terrein en moesten proberen om op eigen kracht terug naar het kamp zien te komen. Gewapend met een kaart en kompas, en door bossen omringt kon de zoektocht terug naar het kamp beginnen. Al heel snel verlieten we de grote weg en gingen het bos in. Midden in de nacht in een vreemd bos lopen. Ja, dan ga je beter luisteren en wij hoorden geritsel aan alle kanten van het bos en brekende taken en nog meer van die enge geluiden.
En toen zei iemand dat is een wild varken of een wolf. En de jongen die altijd de grootste mond had, maar ook de sterkste van de groep was die begon te rennen gevolgd door de rest van de groep, de helden van de toekomst. Na nogmaals uren te hebben gelopen kwamen wij tot de ondekking dat we inmiddels ergens in België terecht waren gekomen. We waren inmiddels al meer dan dertien uur onderweg.
In het kamp is toen ook wel lichte paniek uitgebroken want er werd een zoektocht naar ons in werking gezet bleek achteraf. En na nog een uur wachten in de berm, in de regen langs de weg als een stel verzopen katten werden wij eindelijk gevonden. Bij het instappen van het busje vroeg de chauffeur ons of wij het leuk hadden gehad. En iemand van ons zei tegen hem of hij soms dacht of wij al die tijd in de kroeg hadden gezeten. Onze groep kwam natuurlijk als laatste binnen in het kamp maar wij werden toegejuicht alsof we de eerste prijs hadden gewonnen.
De belevenis van ons avontuur hebben we die week nog menigmaal moeten vertellen,gezeten aan het kampvuur. Tegen het einde van de week deden er de geruchten in het kamp de ronde dat wij met onze blote handen met de meest gevaarlijke beesten hadden gevochten wat je maar kon bedenken, zonder ook maar zelfs een schrammetje te hebben opgelopen. Wie weet, mischien was het wel een eekhoorntje wat wij die nacht hadden gehoord in het bos, die ons had aangezet om weg te rennen alsof ons leven er van afhing. Ja onze groep, dat waren de helden, maar het voelde niet zo. Wij wisten wel beter.
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Ook het Jongenskoor Sint Gregorius van de Molenberg ging hier ooit op kamp begin jaren 60. Leiding meester Souren en meester Stijfs. Mooie omgeving en spannende nachtspellen in de donkere bossen zoals het douanespel en natuurlijk de dropping. Geen tijd voor heimwee. Een mooie periode die nooit meer terug komt.