Met de bus naar de Peppermill (deel 1)

In de jaren ’90 ben ik jarenlang wekelijks op stap geweest in de Peppermill in Heerlen. Voluit: Music Palace Peppermill. In de volksmond beter bekend als: De Pep. Op zaterdag, want de zaterdag is voor iedereen. De vrijdag is het domein van de gabbers. Daar blijf ik meestal weg; ik vind de zaterdag veel leuker.

Voorbereiding
Het organiseren van zo’n avond verloopt heel anders dan nu. We gaan wekelijks met een vrij forse groep. En met die groep moet toch elke keer weer worden afgestemd wie er gaat en hoe laat we gaan.

Meestal begint de stapavond op zaterdagmiddag, want je kon maar beter op tijd starten met de oganisatie. We bellen elkaar op in een soort rondje. Uiteindelijk komen de laatste telefoontjes weer terecht bij dezelfde persoon die ‘de cirkel’ heeft gestart. En die starter weet dan precies wie er wel en niet gaat.

Het is het pre-smartphone-tijdperk, dus telefoneren had heel wat om handen. Niet altijd krijg je de persoon aan de telefoon, waarvoor je belt. Vaak is het een ouder, broer of zus. Omdat je die persoon toch al aan de lijn hebt, praat je meteen even bij. Vervolgens hoor je dat de vriend die je aan de telefoon wilt hebben niet thuis is. Er wordt doorgegeven dat hij straks even moet terugbellen. En zo zat je soms urenlang te wachten op een telefoontje terug. Gelukkig werd er altijd teruggebeld en kon zo het rondje telefoneren ruim op tijd worden afgerond.

UFO’s
Het is 1996. Ik stap op de Ganzeweide in de bus naar Heerlen. Het is Hermes-lijn 33. Een paar vrienden zitten er al in. Eén vriend stapt nog in bij halte Bokstraat en dan is de “lijn-33-groep” compleet. Na een reis van nog geen 10 minuten zijn we al vóór 22:00 bij het busstation van Heerlen. Daar stappen we uit bij de grote letters ‘Hoppenhof’ en wachten we bij het standbeeld op de rest van de groep. Zij komen een paar minuten later met lijn 1 uit Hoensbroek.

Omdat we hier toch al staan, nemen we even de week door en kijken we naar de lichtstralen die dansen in de lucht. Het zijn de schijnwerpers op het dak van de Peppermill, die al sinds 21:00 open is. Krachtige lampen die ingeschakeld worden, als er iets te doen is in de discotheek. Je ziet ze tot op vele kilometers afstand van Heerlen. Het ironische is, dat veel mensen de afgelopen tijd UFO’s hebben gezien. De krant had het er uitgebreid over. Wij lachen erom, want wij weten waar die UFO is ‘opgestegen’. Voor ons is het dus meer een IFO (Identified Flying Object).

Enkele minuten later komt lijn 1 op hoge snelheid de bocht om en daarmee arriveert de rest van de groep bij het busstation in Heerlen. Als de deuren van de bus open gaan, begroeten we elkaar met veel geluid. We hebben nog ruim 10 minuten voordat we kunnen overstappen op lijn 43 richting de Peppermill. Geheel volgens traditie gaan we een snelle hap eten. Klein bodempje leggen, want dat kunnen we wel gebruiken.

De stationstunnel
Vóór ons bevindt zich de brede trap richting de tunnel. We lopen deze af, om naar de andere kant van het spoor te gaan. In de tunnel zien we allerlei vreemde types. Het zijn voornamelijk verslaafden, die hier dag en nacht rondhangen. Hier en daar ligt een spuit op de grond. Maar dit is zo’n normaal beeld geworden, dat we eromheen lopen alsof het een stuk kauwgom is. Een sterke urinelucht vliegt met grote vlagen mijn neus in; die geur went nooit.

Halverwege de tunnel liggen een paar bloemstukken op de grond. Eén van mijn vrienden weet te vertellen dat hier kortgeleden iemand is vermoord. “Het zal wel met de drugswereld te maken hebben,” zegt een andere vriend. En meer aandacht geven we er eigenlijk niet aan. Dit soort taferelen zijn niet uitzonderlijk. We zijn ermee opgegroeid. Rustig lopen we verder naar de uitgang van de tunnel.

Als we de tunnel uitkomen, gaan we voor het kleine VVV-kantoor linksaf richting Saroleastraat. Rechts van ons zien we de Royal-bioscoop. Aan de kassa staat een lange rij. Blijkbaar hebben veel mensen besloten, dat ze naar de late voorstelling gaan. De Royal is mijn favoriete bioscoop in de stad. Ik kom er niet zoveel, omdat ik niet graag in bioscopen zit. Maar àls ik ga, ga ik altijd naar de Royal.

Gratis frikandellen!
We vervolgen onze wandeling over de kinderkoppen naar de Saroleastraat. Onze snelle hap halen we bij Friture De Sarool. Huppertz ligt dichter bij het station, maar toch lopen wij altijd een stuk verder. En dat heeft een reden.

Beide fritures hebben een automatiek, waar je overheerlijke frikandellen uit de muur kunt halen. Je kent ze wel, die frikandellen die al urenlang hebben liggen lekken in een servet. Hoe weker de servet, des te lekkerder smaakt de frikandel.

Het verschil zit echter in het type automatiek. Die van Huppertz heeft allemaal elektronica aan boord, maar die van De Sarool is nog helemaal mechanisch. En techneuten die wij zijn… We hebben ontdekt dat je hier gratis frikandellen uit kunt halen! Als je de geld-uitwerpknop indrukt exact op het moment dat je het frikandellenvakje open trekt, dan valt je gulden in het retourbakje en heb je ook een lekkere, lauwe frikandel in je handen.

We zijn hier inmiddels enorm ervaren in en dit trucje werkt dus goed. Binnen no-time hebben we de hele verticale rij leeg. Ook de tweede rij moet er vaak aan geloven. Het hangt er maar vanaf met hoeveel personen we zijn. Hoe dan ook: Zo zuinig als we zijn, pakken we ook bij de laatste snack onze gulden terug. Deze gaat weer in de portemonnee.

Hierna lopen we lachend, trots en vooral schaamteloos terug richting busstation. Door de tunnel, langs de verslaafden, langs de spuiten, door de urinelucht, langs de bloemstukjes en daarna de brede trap bij het busstation weer omhoog. Terug bij het Hoppenhof, met een volle buik.

Later deze maand lees je deel 2 van ‘Met de bus naar de Peppermill’

Dennis Ebben publiceerde dit verhaal eerder op  www.dennisebben.nl