Met de bus naar de Peppermill (deel 2)

Het is inmiddels een stuk drukker bij het busstation. Vooral bij de halte voor lijn 43 naar Vaals. Dat is de bus die ook stopt bij de Peppermill. Bij de halte staan voornamelijk jongeren, maar er staan ook twee nonnen. Een aparte mix van mensen.

Een buschauffeur loopt langs. Is dit hem? Is dit de chauffeur die lijn 43 gaat besturen? Onze ogen volgen hem richting de parkeerplaats met bussen. Even lijkt het erop dat hij in buslijn 1 stapt, maar dat blijkt al snel een schijnbeweging te zijn. Hij stapt in lijn 43. Yes! Nadat de motor is gestart en de verlichting is ingeschakeld, trekt hij op en rijdt de bus in de richting van de drukste halte van deze avond.

In de bus

In een nette rij, die al snel heel rommelig wordt, stappen we luidruchtig de bus in. “Overstap!” De chauffeur knikt alleen. Ik heb het gevoel dat hij de stempel op mijn buskaart niet echt goed heeft bekeken. Snel gaan we naar achteren om voor iedereen een zitplaats te regelen. Ik kan me zo voorstellen, dat dit voor de chauffeur niet de favoriete rit is op zaterdagavond.

Het is druk in de bus. Alle stoelen zijn bezet en alle staanplaatsen zijn vol. Deze bus is erg populair bij Peppermill-klanten. Onderweg is er veel herrie. Er wordt veel gepraat en bij voorkeur allemaal door elkaar heen. De ene groep praat nog harder dan de andere. Grappen vliegen over en weer. Muziek (of het sissen daarvan) klinkt uit de diverse walkmans en discmans. Waarom mensen die meenemen als ze naar de Peppermill gaan, is me echt een raadsel. De muziek staat er hard genoeg.

De bus is ongeveer een kwartier onderweg. Dan komen we aan bij De Beitel. Halte Peppermill; de bus stopt er recht voor de deur. Lijn 43 zat hartstikke vol, maar nu stroomt de bus leeg. Op die twee nonnen na dan. De zusters gaan waarschijnlijk verder richting Simpelveld, waar nog kloosters in gebruik zijn. Voor hen vast een opluchting, dat wij weer allemaal weg zijn. Hebben zij ook weer wat rust.

In de rij (1): Ingang

Om 22:35 staat er al een flinke rij voor de deur. Een mix van mensen die met de bus, auto, of fiets komen, maar er staan ook mensen die zijn afgezet. Het schijnt dat er zelfs mensen zijn die te voet komen. We sluiten netjes aan in de rij voor de ingang, die op dat moment bij de grote parkeerplaats is. Achter ons een ontzettend lange rij auto’s met mensen die zouden willen dat ze ook al in de rij bij de deur stonden. De Sourethweg staat in beide richtingen helemaal dicht. Ik ben blij dat wij met de bus zijn en deze file kunnen overslaan.

Ook in de rij bij de deur is het gezellig. Iedereen heeft hetzelfde doel: Naar binnen gaan en een leuke avond hebben. En zo lang je hier buiten staat, kun je er maar beter het beste van maken. Je ontmoet er altijd nieuwe mensen met wie je automatisch een babbeltje maakt. “Lotgenoten”, die hier ook nog wel even staan.

Op de achtergrond dreunt de muziek door de muren naar buiten. De heftige beats zijn buiten goed hoorbaar. Niks mis mee; achtergrondmuziek tijdens het wachten. Dit geluid wordt echter overstemd door de hond van de parkeerwachter. Een grote waakhond laat vanuit het kleine hokje weten dat het menens is: Hier haal je geen gekkigheid uit! Ik heb het grote beest inmiddels zo vaak gezien, dat ik er niet meer zo mee bezig ben. Toch wil ik absoluut nooit ruzie krijgen met deze hond.

Als we bijna bij de deur zijn, begroeten twee portiers ons al. Vaste klanten herkennen ze wel. Op het moment dat we eindelijk vooraan staan, worden we grondig gefouilleerd en na wat grapjes en andere beleefdheden, sluiten we aan in rij 2: De garderobe.

In de rij (2): Garderobe

De garderobe bevindt zich direct rechts van de ingang. Voor 1 gulden hangen we onze jas op. “Eigen risico” staat er op het bord boven de kapstokken. Wat gek? Ik betaal toch voor een bewaakte garderobe? Enfin, zoveel maakt het me ook weer niet uit. Ik krijg mijn jas immers altijd in goede staat terug. En het is maar één gulden. Eén gulden is trouwens precies wat ik zojuist heb bespaard bij de friture.

Bij de garderobe staan mensen in meerdere rijen naast elkaar. In de praktijk betekent dit: Eén grote massa mensen die allemaal als eerstvolgende aan de beurt willen zijn. Van een afstand lijkt me dat hilarisch om te zien. Maar nu ik erin sta gaat er maar één ding door mijn hoofd: Ik ben de eerstvolgende die aan de beurt is! Een goed voornemen. Maar helaas besluit het personeel dat ik niet de eerstvolgende ben. Dat is later pas.

In de rij (3): Entree-kassa

Als mijn jas eindelijk hangt, ik netjes mijn gulden betaal en ik mijn jasnummer in ontvangst neem, kan ik door naar rij 3: De entree-kassa. Er zijn twee kassa’s, dus er is een dubbele rij. Ik sluit netjes aan in de kortste rij met 5 gulden in mijn hand. Want dat kost het om binnen te komen: 5 Gulden! Het wachten duurt lang. Voor mijn gevoel weer veel te lang. Maar ja, zelfs al duurde het maar 10 seconden, dan zou ik het waarschijnlijk nog steeds te lang vinden. Ik wil gewoon naar binnen!

In de rij (4): Muntenverkoop

Nadat ik ook deze rij heb overleefd, kan ik door naar rij 4. De muntenverkoop. In de Peppermill betaal je drank en eten met consumptiemunten. Dat is nog lang niet overal standaard. In de meeste kroegen betaal je nog gewoon met geld. Maar hier niet, hier heb je munten nodig. En die munten zijn geldig tot 1 januari van het volgende jaar, dus je moet ze dit jaar opmaken. Doe je dat niet, dan kun je ze weggooien. Ach, ik maak me daar niet zo druk om. Die gaan wel op.

Rij 4 gaat meestal vrij snel. Blijkbaar koopt niet iedereen consumptiemunten. De rij is aanzienlijk korter, dan bij de entree-kassa. Als ik de munten in mijn lege rechter broekzak heb gedaan, is het rijenspektakel eindelijk voorbij. We gaan naar binnen. De avond kan beginnen. Voor mijn gevoel zijn er uren verstreken sinds ik hier aankwam met de bus. In de praktijk is het pas zo’n 10 minuten later.

Begin januari lees je deel 3 van ‘Met de bus naar de Peppermill’

Dennis Ebben publiceerde dit verhaal eerder op  www.dennisebben.nl . Klik hier voor meer mooie foto’s bij dit verhaal!