Zwemles in het Sportfondsenbad

In het verhaal over mijn eerste twintig levensjaren in Heerlen heb ik al even het schoolzwemmen in het Sportfondsenbad aangestipt. Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk dat ik in de vierde klas van de Neutrale Volksschool zat toen we met schoolzwemmen begonnen. Dat zal dus ongeveer 1952 zijn geweest. Vanaf de school aan de Kasteellaan was het een heel eind lopen want met de bus gingen we toen niet.

Bron: Rijckheyt.nl | Sportfondsenbad ingang (1954)
Bron: Rijckheyt.nl | Sportfondsenbad ingang (1954)
Via de Thorbeckestraat liepen we in een lange rij naar de Meezenbroekerweg, staken aan het eind de Willemstraat over en vervolgden onze weg via de Kempkensweg naar de spoorwegtunnel bij de ON-1. Aan de andere kant van die tunnel kon rijdend verkeer alleen rechts- of linksaf. Naar rechts ging je richting Eikenderveld en linksaf naar het (oude) station.

Voetgangers konden na het verlaten van de tunnel wel rechtdoor lopen want via twee trappen kon men op de hooggelegen Parallelweg komen. Die staken we dan over om de Geerstraat in te gaan. Op de kruising met de Valkenburgerweg gingen we dan rechtsaf en nadat we de Ford-garage van Van Haaren waren gepasseerd waren we bij het zwembad.

Bij binnenkomst kwam de sterke chloorlucht ons al tegemoet. Als schoolkinderen hoefden we geen kaartje te kopen en liepen we meestal met veel kabaal linksaf naar de badhokjes waar we ons om konden kleden. Soms konden we onze kleren in het hokje laten hangen, een andere keer moesten we die aan “de haak” hangen en dan aan een balie afgeven. Zo’n haak was van gevlochten ijzerdraad gemaakt. Daarna moesten we ons eerst douchen en ik vraag me nog steeds af waarom dat moest. Want er werd niet voor niets chloor aan het zwemwater toegevoegd en ik denk niet de enige te zijn geweest die (van angst) in de zwembroek heeft geplast. Het was best eng om de allereerste keer via het trapje in het water van het “pierebadje” te stappen en ik vond dat water nog koud ook.

Bron: Rijckheyt.nl | Sportfondsenbad (1954)
Bron: Rijckheyt.nl | Sportfondsenbad (1954)

De eerste oefeningen werden ons bijgebracht en zo stond ik een keer voorover gebukt met mijn hoofd net boven water toen iemand mijn knieën knikte en ik kopje onder ging. Ik had net uitgeademd en raakte daardoor bewusteloos. Snel werd ik uit het water gehaald en op mijn rug op een bank gelegd waarna ik met kunstmatige ademhaling weer werd bijgebracht. Na van de schrik te zijn bekomen moest ik het water weer in maar durfde dat absoluut niet. Met zachte drang is het de badmeester toch gelukt en dat is maar goed ook want anders had ik nooit meer durven zwemmen. En toen kwam het moment dat we in “het diepe” zouden gaan zwemmen. Brrr… ik vond het maar wat griezelig die ± 3 meter water onder mij. Gelukkig had ik een band met kurken blokken om mijn middel en hield een houten plank voor me uit. Bovendien hield de badmeester mij ook nog met een grote haak vast. Hij zal die heus wel een keer los hebben gelaten, maar ik heb dat gelukkig nooit gezien.

Uiteindelijk heb ik twee diploma’s behaald: A en B. Voor diploma B hoefde je destijds niet te kunnen duiken en dat heb ik dus nooit gedurfd. Nadat ik mijn diploma’s had behaald ben ik nog een poosje vrij blijven zwemmen, maar omdat ik nog erg jong was durfde de leiding mij niet bij de heren te laten zwemmen. Gemengd zwemmen was er toen nog niet! Ik zwom dus bij de dames en wie dan ook in het water vertoefden waren paters van een of ander klooster.

Bron: Rijckheyt.nl | Sportfondsenbad
Bron: Rijckheyt.nl | Sportfondsenbad

Voor zover ik me kan herinneren droegen ze een donkerbruine pij, maar in het water geen bruine zwembroek. Eén beeld van zo’n pater vergeet ik nooit. Hij ging via het trapje te water om daarna onder te duiken om vervolgens rechtstandig weer boven te komen waarbij eerst zijn kale kruin zichtbaar werd, daarna zijn grijze haardos en zijn gezicht waarna zijne eerwaarde met kalme slagen verder zwom.

Behalve een drietal trapjes om in het water te komen, waren in het Sportfondsenbad ook twee springplanken, een lage en een hoge. Vanaf de lage ben ik meerdere keren in het water gesprongen en wilde dat ook eens van de hoge af doen. Vol goede moed beklom ik de trap naar boven, maar toen ik eenmaal op die wiebelende plank stond en de diepte onder mij zag… ben ik toch maar weer met de trap naar beneden gegaan.

Bron: Rijckheyt.nl | Luchtfoto van het centrum van Heerlen. Sportfondsenbad in 1975.
Bron: Rijckheyt.nl | Luchtfoto van het centrum van Heerlen. Sportfondsenbad in 1975.

Medio jaren vijftig is er eens brand geweest bij het Sportfondsenbad. Het dak, dat opengeschoven kon worden, is toen ingestort en in het water terecht gekomen. Het herstel heeft lang geduurd maar anno nu (2011) weten alleen Heerlense 60-plussers nog dat er ooit aan de Valkenburgerweg een zwembad was: het Sportfondsenbad alias Spatbordenfonds en ook wel Sportbatsenfonds genoemd. Ik weet nog de naam van een heel fijne badmeester: De Hond.

Bert

Bert Nijkamp werd in 1941 in Heerlen geboren. Twintig jaar woonde Bert in Meezenbroek. Deze tijd was voor hem onvergetelijk. Na een (mislukte) start in de horeca diende hij zijn militaire dienstplicht te vervullen en in die periode was zijn gezin in 1961 naar Apeldoorn verhuisd. Na te zijn afgezwaaid, had hij een paar jaar een adm. functie bij een constructiefabriek om daarna als burger-ambtenaar in verschillende technisch/ administratieve functies bij een TD-eenheid van Defensie zijn brood te verdienen. Al sinds zijn jonge jaren schreef hij graag en was hij geïnteresseerd in historie. Zowel voor die constructiefabriek, als voor zijn militaire werkgever heeft hij verschillende artikelen geschreven. In 2010 schreef Bert samen met een oud-collega een boek over over “150 jaar Kamp Nieuw Milligen”, een militair complex midden op de Veluwe. Ze hebben er twee jaar aan gewerkt. En in 1991 kwam een door Bert geschreven boek uit over 75 Jaar Apeld. Chr. Mannenkoor (zie www.acm-apeldoorn.nl) waarvan hij al jaren lid was (de basis voor zijn liefhebberij voor mannenkoorzang was n.b. bij het K.H.M. St. Pancratius gelegd!). Bert is op 10 oktober 2012 in Apeldoorn overleden.

34 gedachten over “Zwemles in het Sportfondsenbad”

  1. Ik ben nog geen zestig plusser ( 47) maar heb heel veel tijd in het sportfondsenbad door gebracht. Mijn moeder ging met ons( drie dochters) elke morgen om zeven uur voor dat we naar school gingen met ons zwemmen. Ik herinner me nog de naam van badmeester Peter Zonneschijn, Mej. Knols, Kleine en grote Alie. Verder weet ik nog dat de heer Viehoff elke morgen aanwezig was.
    Na het zwemmen was het snel onder de douche,aankleden,lopend naar huis en als een ontbijt een bord Brinta. En dan was het naar school, de Materdei op het bekkerveld.

  2. ik heb zelf schoolzwemmen gehad in het sportfondsenbad, en mijn kinderen hebben er ook hun diploma’s gehaald. ook ik kan me Peter Sonnenschein en Jufr Ali nog herinneren, mijn kids kregen les van Sjaak Blezer, was ook n goeie leraar, hij is inmiddels overleden. leuk om de foto’s te zien en de verhaaltjes te lezen.

  3. Eind jaren ’80 had ik hier zelf ook schoolzwemmen. In de nadagen van het Sportfondsenbad, zullen we maar zeggen. Het cabrio-dak kan ik me ook nog goed herinneren. Erg apart was dat.

    Het zijn absoluut niet alleen de 60-plussers, die nog weten dat er aan de Valkenburgerweg een zwembad gelegen heeft. Ik ben 32 en herinner me het Sportfondsenbad nog als de dag van gister.

    Leuk artikel! Het zou leuk zijn, als er ooit een soortgelijk artikel verschijnt van Ter Veurdt (het huidige Otterveurdt).

  4. Was de garage vóór aankomst bij het zwembad niet Canton Reiss? De Ford garage Van Haaren lag volgens mij onderaan de Schaesbergerweg waar nu Albert Heyn gevestigd is.
    Ook ik heb menig uurtje doorgebracht in het zwembad, zowel met school als op zaterdagmiddag. Op zaterdag had je dan het zanguurtje met (zwemleraar) meneer De Hond.
    Elk kind mocht dan door de microfoon brullen, een soort voorloper van Karaoke dus. Erg leuke tijd, en na afloop altijd brandende ogen van de chloor.

  5. Ja, die garage was Canton-Reiss. Dat weet ik zeker omdat mijn vader daar zijn auto altijd liet nakijken. We woonden even verderop, aan het begin van de Pijnsweg in Welten, en deze garage was dus het dichtstbij.

    Ook ik heb zwemles gekregen in dit Sportfondsenbad, begin zestiger jaren. Maar het ging niet zo goed, vooral omdat de badmeesters allemaal bullebakken waren. Een jaar later (1965/1966) zat ik in de Voorbereidende Klas van het Bernardinuscollege. Die deed aan schoolzwemmen, en ik heb toen in 1 jaar alsnog drie zwemdiploma’s gehaald.

    1. Het schoolzwemmen kan ik me ook herinneren, Namen van badmeesters weet ik ook niet meer, want het waren inderdaad bullenbakken. Er was er één die zelf mijn benen wilde breken en ze dan in het gips zetten, zodat ik bij de schoolslag mijn voeten goed hield, Dat moet in de jaren 1968 – 1970 geweest zijn bij het schoolzemmen. Volgens mij gingen we toen met de fiets, of was het toch de bus vanuit de PIUS X school in Meezenbroek. Ben in totaal 2 keer voor het eerste, 2 keer voor het tweede en het ‘derde’ had ik in één keer….

  6. Wij woonden in mn vroege jeugdjaren op de Geerstraat, de bovenverdieping van een soort boerdeij waar beneden de aardappelgroothandel van Aldershof gevestigd was. Hierachter was een wei, die onder meer gebruikt werd om aardappels in te kuilen en de paarden te laten lopen.
    De wei liep door tot de Honigmanstraat en tussen deze,de aardappelhandel en de achterkant van de Geleenstraat was een voetpaadje tot de Geerstraat het “Getske” Dit werd veel gebruikt,ook door schoolkinderen die naar schoolzwemmen gingen. Ik had pech, Sportfondsenbad was voor mij 150 meter verder, maar moest toch eerst naar de Oliemolenstraat naar de Nutsschool lopen als we schoolzwemmen hadden.
    Overigens, de garage naast de wei achter ons huis was Canton Reiss. Op warme dagen stonden de deuren naar het Getske open, maar ik mocht als kind al vrij in en uit lopen. Als buren van de garage was de wagenmakerij van Souren, met mijn vroege belangstelling voor techniek dus allemaal interressant.
    De Fordgarage van van Haaren is inderdaad naar het pand verhuisd waar nu A-H is.
    Overigens,zwemmen was aan mij niet besteed. Ik heb nog steeds diepteangst als ik niet iets drijvends heb om me vast te houden. En toch is mn grote hobby mn boot, en dat voor iemand die altijd probeerde onder het schoolzwemmen uit te komen.

  7. Nou, ik ben een vroege dertiger, en herinner me óók nog -deels zeer levendig- het sportfondsenbad en de zwemclub! Een hecht clubje, met paaseierenrapen bij de Draf- en Renbaan (nu Megaland), het vrij zwemmen in de zomer, en de “gatenkaas”-stenen muur bij het grote bad.

    En wat niet te denken van de suikerzakjes met vlinders erop, die ik altijd spaarde? Of die zwemleraar met die wijnvlek? De badmeester die bij de bakker op ons dorp werkte?

    Nu ik dit schrijf, komt er steeds meer – letterlijk- bovendrijven…

  8. Schoolzwemmen.
    Tja ook ik moest er aan geloven, ik ben nu 55 jaar en zat op de broederschool gelegen aan de Verschuurstraat, de Pius X school.

    Ik herinner me dat we in de begintijd opgehaald werden door een luxe touringcar van de White Cars. Dit touringcar-bedrijf was gevestigd op de spoorsingel naast Bastiaans. Het waren opvallende bussen door hun groot glas oppervlakte rondom het dak. heel wat anders dan de groene LTM bus.

    Naar verloop van tijd moesten we vanuit de Verschuurstraat te voet naar het zwembad gaan, weer of geen weer.

    Ik zat toen in de vijfde klas bij broeder Bartholomeus.
    In groepjes vertrokken we vanuit school en liepen in snelle looppas naar het zwembad. Broeder Bartholomeus snorde, gekleed in lange leren regenjas en leren muts over zijn oren getrokken en niet te vergeten een brandende peuk in zijn mond, op zijn zwarte berini bromfiets naar het zwembad.

    Verbouwing van het zwembad.
    De kleedhokjes maakten plaats voor de gezamelijke kleedruimtes. Ik vond dit maar niks, samen in je blote kont staan. In de gezamelijke kleedruimte zette de broeder alle kinderen in een rij naast elkaar en achter elkaar. Op zijn teken mocht je je onderbroek gaan verruilen voor je zwembroek. En o jee als je even naast je keek. De broeder stond achteraan. en keek naar de blote billen.
    Hij hield alles keurig onder controle. Geen enkele wanklank naar hem over dit tafereel trouwens.

    Over het verloop van de zwemlessen, met die vieze koude kurken om je middel en dat gele plankje voor je, ach ik kan er kort over zijn…ik fiets liever…nog steeds.

    Voor de mensen uit Meezenbroek, kijk ook eens naar de site http://petgroep.punt.nl/

  9. Zwemmen in het sportfondsenbad. Als 8 jarige (1943) kregen wij van de jongensschool (Meezenbroekerweg) zwemles. Helemaal lopen naar de Valkenburgerweg, ook in de winter,flink koud water en eerst van tevoren ijskoud douchen. Dat vergeet je nooit meer. Ik heb er wel een diploma gehaald.
    bob van hout

  10. Ik kan mij nog goed herinneren dat badmeester De Hond,een man bij mij (kleine jongen) vandaan heeft gehaald,om dat die man naast mij op het bankje kwam zitten.En met mij een deerlijk en onzedelijk spelletje wilde doen. Ik hoefde alleen maar met hem (in een badhokje) mee te gaan! Die naam De (speur)Hond is mij nooit meer ontgaan. Ik ben nu 62 jaar L. A. Hueber

  11. Het sportfondsenbad.In het begin van de 60er jaren was ik onderwijzer aan de Neutrale Volksschool.Een van mijn taken was de 5e en de 6e klas,samen met meester Piroen naar het zwembad te brengen.Onze route voerde ook door de Elfmorgenstraat.Een lange smalle straat.Wij liepen op de stoep aan de linkerkant,vlak langs de voordeuren,want er waren geen voortuintjes.De zwemdag was op donderdag.Voor de scholieren een uitgelezen gelegenheid om stiekem,zonder dat de meester het zag,zo veel mogelijk belletjes te “lellen”.Maar de bewoners waren op hun hoede.”Als er op donderdag gebeld wordt maar niet opendoen want dan komt de Neutrale Volksschool voorbij”was de alom bekende raadgeving.Vlak bij het zwembad aangekomen nam meester Piroen even afscheid want zo zei hij:”Ik moet even naar de bank.De 2 klassen verder aan mijn zorg overgelaten.Zelf zwom ikaltijd mee met de kinderen.Jaren later,ik woonde en werkte toen aan een school in Friesland,was ik met mijn gezin weer op bezoek in Heerlen.Wij hadden een week schoolvakantie.In Heerlen zou dat een week later zijn.En toevallig waren wij op donderdag in het centrum.”Vandaag heeft mijn vroegere school zwemles”zei ik tegenmijn vrouw.In een warenhuis gingen we samen koffiedrinken,het was ongeveer 11uur.En wie zit tot onze verbazing,en onder schooltijd aan de koffie?Jawel,meester Piroen!Na een hartelijke begroeting kon ik niet nalaten tegen hem te zeggen:”En moest je naar de bank?Nu was me alles duidelijk geworden!We hebben er allebei wel hartelijk om gelachen.Ik heb altijd goed overweg gekund met meester Piroen.Ik weet nog altijd waar hij vroeger woonde ,in de Zaterdagstraat op de Molenberg.Meester Piroen is al jaren geleden overleden,maar het verhaal van “naar de bank” vergeet ik nooit.

  12. Mijn vader was ook badmeester bij het sportfondsen bad.Maar dat was in de jaren 1950-1960. Dat is alles wat ik weet van mijn vader omdat mijn moeder gescheiden was en ik mijn vader nooit kende.Mischien weet iemand een beetje meer van hem. Zijn naam Frans Görtzen.

    Hank van Waterloo,Ontario

    1. Frans was onze buurjongen,hij heeft er voor gezorgd dat wij zwemles kregen. Ik kan mij hem goed herinneren,was een stuk ouder. Er wonen nog neven van hem in Weert ,Eef en Henny Feller? Nooit geweten dat hij een kind had,hij woonde bij opa en oma Gortzen met een zus. Mijn oudste zus moet hier meer over kunnen vertellen. Leuk om te weten, was een gezellige Fam.

  13. Voordat ik naar Canada emigreerde in 1962 werkte ik voor een jaar bij het Sportfondsebad . De baas was Mr Bongers en badmeesters waren Mhr de Hondt en Peter Verburgt . Hank Görtzen ’s vader vezorgde dat alle pompen werkten en dat het water zuiver was. Namen van mensen die er werkten waren Henk Weisz ,Michiel Riemslag ,Peter Sonneschein began dat jaar en meisjes zoals Marina ,Anne Marie ,Betty ,Veronica , Maria kan ik me nog herinneren, Een van de leukste herinneringen waren de twee zoontjes van Toon Hermans die op zwemlessen kwamen en duidelijk lieten zien dat humor een aangeboren gift was.

    Piet van Montfort
    Medicine Hat , Ab

  14. Klein leed,

    Ook ik ging zwemmen tijdens mijn lagere schoolperiode en behaalde mijn diploma A en B. Ik herinner me nog hoe geweldig ik het vond dat het dak open kon schuiven. met mooi weer geweldig !
    Ik hield van water maar was in het begin bang. Je moest de schoolslag oefenen op een bankje, zal het nooit vergeten want in het water was het zo veel makkelijker.
    Ook vergeet ik niet die haak die voor je neus hing als je in het diepe zwom ( met kurken om) en zo’n stom plankje voor je neus.
    Toen ik eenmaal mijn A had gehaald werd ik overmoedig, en wilde tijdens de zwemlessen ook van de hoge gaan duiken. Toen ik er eenmaal stond durfde ik niet. het leek wel erg hoog. Toen was er een badmeester die mij een zetje gaf met zijn haak. Ik viel plat. en heb nooit meer gedoken van “de hoge”.
    De naam van badmeester De hond komt mij heel bekend voor.
    Ik heb later, en ook nu, nog veel gedoken en gezwommen maar nooit meer van ” de hoge’
    Monique

  15. Ik woonde praktisch naast het zwembad en heb er met plezier heel veel zaterdagen en zondagen rondgezwommen. Voor mij was het via canton reis door de heg naar het zwembad toe. Ik heb er mijn 5 diploma’s gehaald en jij kon mij al kletsend vinden in de kleedhokjes. Kind aan huis en nu pas realiseer ik mij, dat het voor mij heel goed was om daar te zwemmen. ik kon mijn energie kwijt. met mijn liefde daar nog veel romantische momenten gekend.

  16. Ik ben 29, bijna 30, en heb ook mijn zwemlessen gevolgd in het Sportfondsenbad. Kan me er nog veel van herinneren. Niet alleen lessen, ook ‘funzwemmen’. Het dak dat bij mooi weer (deels) opengedraaid kon worden, de ‘matten’ waarmee we vlotten bouwden in het grote zwembad. Op ‘de buis’ stoeien in het diepe deel van het pierenbadje.. Tijdens zwemlessen duiken naar de pop, de springplank.. Ook heb ik nog een redelijk goed beeld van hoe de kleedkamers uitgezien hebben, het ‘wachtdeel’ voor ouders..! Toch erg jammer dat ervoor gekozen is het zwembad af te breken. Nu heeft Heerlen niets meer en het was echt een prima bad!

  17. Wij woonden in de flat aan de Apollolaan in de vroege 70er jaren en mijn broertje en ik waren lid van de Z.O.N, Zwemvereniging Oranje Nassau, en onze trainer in deze jaren was Sjaak Blezer. Hij was een goede trainer, maar vaak ook wel hard! Wij trainden 2 x per week erg vroeg in de morgen. Ik vraag me af wat er met al de medailles en trophies is gebeurd die met trots ten toon stonden bij de ingang van het zwembad? Wij hadden ook school zwemmen en liepen dan van de Oliemolenstraat naar het zwembad. Soms was het zo koud, dat de lange haren van de meisjes bevroren waren!

    1. Ik heb ook in de Z.O.N. gezwommen en Sjaak Blezer was mijn vader. Fijn dat hij bij jullie in herinnering is gebleven als goede trainer. Dat was hij zeker. En hard was hij ook, maar als trainer moet dat ook. Anders breng je geen discipline, doorzettingsvermogen en moed over en ook geen adrenaline. Dit alles heb je nodig om te winnen. Ik ging als kind in alle vroegte met hem mee naar de training en uit eigen ervaring weet ik dat het harde, maar leuke trainingen waren. Het water kolkte gewoon van de energie en ik verslikte me dan wel eens vaker. Maar gewoon door hoor.

      1. Hallo Heidi!
        Kan je mij nog herinneren Milly Kok van Z.O.N.? Ik heb héél veel tijd met je vader doorgebracht! Er moeten nog kranten artikels zijn van hem en mij. Heb Sjaak al vaker gegoogled maar zonder success. Herinner mij vaag dat mijn vader (Ton Kok, ook later een trainer van Z.O.N.) mij vertelde dat Sjaak was overleden. Hoelang geleden is dat?
        Ik kan mij niets anders herinneren als dat ik mijn vroege jeugd in het water heb gelegen. In 2 jaar tijd al mijn zwemdiplima’s op zak op mijn 6de in Kerkrade D’r Pool. Daarna gaan zwemmen bij Z.O.N. En al snel ingezet als wedstrijd zwemster.
        Véél vroege uren gezwommen en zoals MARCEL VAN DEN CAMP hierboven vertelde, daarna terug naar huis fietsen met bevroren haren, snel iets eten en doorfietsen met bevroren haren naar Sancta Maria College in Kerkrade. Ik trainde bijna elke dag ook tijdens vakanties, weekenden en daarnaast ook met de Limburgse selectie. Ik vond die tijd heel zwaar maar had ook veel plezier met mijn zwemgenootjes.
        Sjaak was streng ja, was wel door hem geïntimideerd en ik had veel respect voor hem. Ik ben gestopt vanwege mijn vader. Ik heb altijd spijt gehad dat ik ben gestopt, want vraag mij nog steeds af hoever ik het geschopt zou kunnen hebben.
        Hij was vaak op pad met mij voor alle wedstrijden. Ik vraag me af hoe jij zijn afwezigheid hebt beleeft. Daar dacht ik vroeger natuurlijk helemaal niet aan.

        Als ik nu in een zwembad lig hoor ik nog steeds dat typische fluitje van hem. Dat gaf mij adrenaline en motiveerde mij ontzettend. Je kon er niet onderuit; boven of onder water, veel gejuich, veel geklap, zijn gefluit bleef je horen en is voor mij legendarisch!

        Vind het zooooo zonde dat het zwembad er niet meer is! In Brussel heb je nog van die echte authentieke zwembaden, zoals een vroeger badhuis in de Marollen en een Art-Deco zwembad in St Jos. Het Sportfondsenbad in Heerlen was zo authentiek vanwege dat opengaande dak. Dat vind ik (nu) heel wat voor die tijd. Maar die chloor… Altijd rode, geirriteerden ogen. En zover ik mij kan herinneren waren er gemeenschappelijke kleedkamers, vanwaar er links naast de hal en ook bij de andere ingang. Er waren aparte kleedhokjes links naast de hal tussen de gemeenschappelijk kleedkamers en de douches. Met school gebruikten wij de aparte kleedhokjes, met Z.O.N. altijd gemeenschappelijke.

        Mooie herinneringen.

  18. Met veel plezier denk ik aan de jaren 1970-1981.Toen ik als badjuf werkte in het sportfondsnbad.Altijd met heel veel plezier daar gewerkt,ook met supercollega,s gezellig.Met enkele heb ik nog steeds contact.Na een stopperiode werk ik nu in dr Pool in Kerkrade alweer 23 jaar.Nog steeds vertellen gasten en collega,s over,Heele,.Meneer Görtzen ken ik ook nog ,hij deed inderdaad de machinekamer.Meneer de Hondt,leek wel streng maar was een superlieve man.Ja waar blijft de tijd.Als je eenmaal met water hebt gewerkt,blijf je werken met water,en alle leuke kinderen.
    Annie Mullenders-vd Linden.

  19. Hallo mensen,
    Ik heb van 1973_1993 In het Sportfondsenbad met heel veel plezier gewerkt.Mijn collegas,Dhr de Hond, Grote Alie,Annie,
    Peter,Maria,Rita,Han,Ans Knols en helaas overleden Antoinette en nog veel meer collegas om allemaal op te noemen,ik kan alleen maar zeggen dat het een grote familie was voor mij.Ik denk dat iedereen er net zo over denkt als ik.Ik heb het altijd jammer gevonden dat dit Zwembad afgebroken werd,en dit allemaal verloren is gegaan.Maar deze tijd neemt niemand ons meer af.
    En zo is het!!!

  20. Ik ben dan Grote Alie, ja ik werkte van 1965 tot 1996 in ons Spartbordenfonds te Heerlen, was een super fijne tijd, met heeeel veeel leuke collega s, waar ik tot nu toe nog fijn contact me heb. Wij waren en zijn nu nog net een grote familie, heb in de jaren dus met heeeel veeel collega s gewerkt, namen zal ik maar niet noemen want dan is dit vak zo vol. Met Meneer de Hondt, heb ik gewerkt, hij was een fijne collegiale man, niets mis mee, Meneer Gortzen, was ook een leuke grappige man, hij liet mij als snotneus, een plintenladder zoeken, ha ha. Hij verzorgde onze machinekamer tot in de puntjes. Ja het was dan ook een hele mooie tijd, wat door sluiting abrupt werd verbroken, waar wij allemaal nu nog de gevolgen van hebben ondervonden. Ik kan zo wel hele bladzijden vol schrijven, was dus gewoon een super fijn bad, wat nooit gesloten had moeten worden, maar vernieuwd had moeten worden, voor ons en alle bewoners van Heerlen. Ik vond heb leuk een bericht te schrijven, Groetjes Alie.

  21. Dat ik aan dat zwembad een enorme hekel had, lag aan het feit dat er in de jaren zestig bijzonder onaardige badmeesters en badjuffrouwen rondliepen. Na 2 zwemlessen nam ik me voor om de diploma’s zonder lessen in Terworm te halen en dat heb ik ook gedaan. Niet dat het personeel daar nou zoveel aardiger was,maar alleszins beter dan in het Sportfondsenbad. Het personeel en de chloorlucht zijn altijd in niet dierbare herinnering gebleven!

  22. Geweldig die oude herinneringen van die vervlogen jaren. Heb er zelf ook zwemles gehad in de jaren 60 gingen vanaf de Pius X school met de bus of met ouder die zelf de kinderen met de auto brachten. Woonde zelf in Meezenbroek op de AlbertCuypstraat Jammer dat ze het zwembad hebben afgebroken zoals vele mooie gebouwen in Heerlen. Woon nu zelf nog in Heerlen maar zal vanaf volgend jaar voorgoed vertrekken naar Brabant. Leuk om hiet verhalen te lezen en oude bekende namen tegen te komen.

    Boereslot de vijver in schandelen Femina, Oude Stomp noem het maar op uit die mooie tijd we hebben toch maar een mooie jeugd gehad ,et veel vrijheid en een enorm speelveld waar de huidige kids alleen maar jaloers op kunnen zijn.
    Groeten aan jullie allen Harrie

  23. Van 1962 tot 1965 heb ik in het ” Sportfondsenbad” gewerkt waar ik ook mijn opleiding als badmeester, met dhrn, de Hondt en Bongers heb genoten.
    Het waren hele mooie jaren die ik met veel lieve collegae heb genoten, door mijn dienstplicht en verzetting naar Duitsland heb ik, helaas, het e.e.a. uit het oog verloren. Ondertussen als “rentenier” geniet ik de leuke berichtjes over het Sportfondsenbad. Mijn medevrienden waren toendertijd: die heel lieve Marijke uit Beersdal, verder Veronika en Peter Sonnenschein.

    1. Nico, leuk dit te lezen, ik ken jou vader van mijn Watervrienden verleden 1958, jou natuurlijk ook. Ja, Marijke, heb ik ook nog als collega mee gewerkt, trouwens nu nog steeds contact mee, wij drinken zo om de paar maanden, koffie met elkaar. Gr grote Alie.

      1. Heb ook van 1961 tot Juni 1973 op het sportfondsenbad gewerkt, het waren hele fijne Jaren heb veel van meneer de Hond geleerd over lesgeven heb mijn zwemonderwijs diploma in 1964 gehaald, en heb heel wat kinderen en volwassenen het zwemmen geleerd ik ging met plezier naar m’n werk, als ik nu ergens ben herkennen veel mensen mij nog ondanks mijn grijze haar heel leuk, heb ook nog een badmeester als vriendje gehad als we dan zwemmers tegen kwamen dan hoorden we daar gaat de badmeester en de badjuffrouw, en ik heb nog geregeld contact met de fijne collega’s van het bad en halen we oude herinneringen naar boven dan krijgen we de middag wel om,Gr Marijke.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.