Vreemde dromen over vreemde werelden blijken ineens, bijzonder echt, opgevoed aan een zandgroeve zag ik meer dan ik behappen kon, droom over meren waar ik zwom, hele bergen zand steeds maar weer snapte het niet tot ik dit op het internet zag.
Gewoon letterlijk wat ik droom, zelfs de oude verroeste baggerschep …en ik maar denken waar komen die rare dromen toch vandaan, een stuk verder lag een uitgebaggerd meertje waar we beslist niet mochten zwemmen ..jah jah..
Van 1966 tot 1987 woonde ik aan de Vrijheerenberg in Heerlen Noord, het was een mooie wijk met een prachtig uitzicht op de zandgroeve die ieder jaar wel leek te groeien, als kinderen was deze zandgroeve een waar paradijs en we speelden er dan ook vaak in terwijl dat vast niet mocht maar daar trok niemand zich iets van aan.
Een verhaal blijft me in het bijzonder bij: Het beest wat in het meertje woonde.
In de Zandkoel zwemmen mocht niet, heel zeker niet dat was gevaarlijk, verhalen gingen de ronde dat honden er met vier poten ingingen en maar met 2 poten bovenkwamen omdat hun lichaam aangevreten was door IETS. Wat dat iets was werd aan ons kinderen uitgelegd als een Monster dat onder in het water woonde en je aan je benen naar beneden trok om je stuk voor stuk te verorberen. Met rode oortjes luisterde ik naar mijn vader als hij dit verhaal vertelde. Ik besloot dan ook de volgende dag met een vriendinnetje te gaan kijken of wij dit Monster zouden kunnen ontdekken zonder zelf gevaar te lopen. Voor de zekerheid namen we wat brood, drinken en lekkers mee want voor ons leek het nog een stuk wandelen.
Zo liepen wij 2 kleine meisjes met een mooie picknickmand door de voor ons witte bergen en kronkels naar het meertje onder in de groeve. We gingen aan de kant zitten en kletsten honderduit. Tot we ontdekt werden door een van de medewerkers die helemaal boos kwam aanrennen dat het toch wel heel erg gevaarlijk was in de Zandkoel en dat we naar huis moesten. Ik stribbelde tegen en zei dat ik het Monster wilde zien wat onder het water woonde. De man keek eerst verbaasd en met een grijns op zijn gezicht vertelde hij ons dat wij dat monster echt niet wilden leren kennen… want soms ja soms, dan hield het Monster zijn adem in en kwam even aan de kant kijken of er nog wat te eten was… Nou wij waren snel thuis die dag. Alleen jammer dat we het verhaal aan niemand konden vertellen. Veel te bang voor straf.
Later, veel later kwam ik erachter dat het water van de bodem gezogen werd met het zand daardoor ontstonden draaikolken die je inderdaad naar beneden konden trekken waardoor je om het leven kon komen.
Ik vond het verhaal van het Monster leuker…
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Heel herkenbaar alweer ! Ik woonde aan de van Galenstraat , tussen twee groeves in . We sprongen naar beneden en keken wie het verste kwam . En zo landde je met je voeten in het mulle witte zand . Het was ” ons” paradijs , in de poelen kon je watersalamanders vangen . En eromheen was het kuilen graven en hutten bouwen en zo kregen we de zomer om . Gevaar ? Ja , tuurlijk , het werd er altijd wel ingewreven , maar niemand trok zich daar wat van aan , de groeves waren ook niet echt goed afgesloten . Ik herinner me wel dat er aan de vrijheerenweg twee jongetjes bedolven werden door schuivend zand , dus gevaar was er wel zeker . In de Sigrano werd het zand inderdaad door pompen omhooggezogen en werd het zand gedroogd in pannen . Verroeste baggers …. er lag altijd wel rotzooi , maar we voelden er ons wel thuis , best spannend ! Leuk verhaaltje !
Inderdaad Bas , levensgevaarlijk af en toe , maar dat was ook de aantrekkingskracht. Door de wilde verhalen werd je er naartoe getrokken en kon je menig avontuur beleven.
hoi, heb je verhaaltje met veel plezier gelezen! Heel erg herkenbaar!
Ik woonde trouwens van 1966 tot 1973 in de Hindestraat in het bovenste gedeelte vlak bij de Vrijheerenberg, grappig toch!
dankje Marjo wat leuk dat dit verhaal nog steeds gelezen wordt 🙂 De Hindestraat daar speelde ik veel met anderen die daar woonden , misschien hebben we daar nog samen gespeeld , het is weer zo lang geleden he 🙂
Goh laat nu zo een zelfde verhaal over de Sigrano toen rondgaan en over de koel waar een mijngang was waar oud materiaal in stond, moest je wel de koel opklimmen om bij de gang te komen..
en aangezien alles bij ons vlakbij was deden we het wel eens…
Goh inderdaad haha , overal waar het gevaarlijk was en waar we niet mochten komen en het toch deden :))
Heerlijk om al die verhalen te lezen. Ik had een paar jaar op de vinke straat gewoont en gign ook naar de kleine kleutershool onder aan de berg die later noch in brand stond. Later heb ik noch op versilien bosch gewoont. Ik en mn broer hebben vaak in de zandkoel gespeelt en veel gevist. Lekker mn vaste stokje pakken een wat maaie bij de vishandle kopen en dan lekker de hele dag vissen. Heerlijke tijden. Ook altijd van de witte heuvels af springen. Ik was de eerste van mn vriendin die een salto durvede te make. Dat was toch wat om trots op te zijn in die tijd. ;). Ik zit nu all meer dan twinting jaar in Tampa Florida maar denk noch graag aan die tijd terug. Zucht.
Hoi Anthony , wat leuk om te lezen, heb je wel eens wat gevangen dan ? Want ik dacht altijd dat er geen vis zat in die zelfgemaakte vijvers , op dat monster na dan he lol
Die kleuterschool stond bijons voor de deur en ja die fik heb ik meegemaakt, ben geboren in de vinkenstraat, de flats
Ongelooflijk, na al die jaren, deze verhalen. Wij sprongen van zandbergen van 10 tot 15 meter.
Jongens zijn toen bedolven onder schuivend zand en wij liepen over de transport-banden helemaal tot boven in de silo’s.
Zwemmen met de honden in de kleinere sigrano.
Maar ja,,, Ik leef nog om het na te verellen.
Groetjes,
Mike Hermans.
Heeft iemand misschien toegang tot informatie, of kan meer vertellen over het aantal ongevallen, en de toedracht, die hebben plaatsgevonden op het Sigrano / Sibelco / (Beaujean) Terein, vanaf 1948 of zelfs nog daarvoor. In de jaren 90 heeft een pagina-groot artikel in het Limburgs Dagblad gestaan hierover, maar dit is in de archieven onvindbaar. Ook na veel speurwerk op internet is hierover nagenoeg niets te vinden.