Het zal midden of eind jaren ’50 zijn geweest dat Molenberg, naast de Edah, Vivo en Spar ook een winkel van de bekende Bossche firma P. de Gruyter & Zn. kreeg. Aan de Kerkraderweg, in de buurt van drankenhandel Otten en de latere zelfbedieningswinkel van Ben Heusschen, werden hiervoor de nodige voorbereidingen getroffen, zoals het boven de gevel in sierlijke ‘gouden’ letters aanbrengen van hun naam.
Het indrukwekkendst vond ik de installatie van een soort voorraadkisten voor de beroemde koffie. Voor elke soort was een speciale ‘goudkoperen’ bak met dito grote schep. De koffie werd naderhand op verzoek ter plaatse gemalen, iets dat meteen bijdroeg aan de heerlijke geur die altijd in elke De Gruyter-winkel hing.
Het motto van de firma luidde: ‘En betere waar én 10%, alléén De Gruyter!’ Om die 10% korting echter te krijgen, moesten wel eerst vele opgespaarde oranjerode kassabonnen worden uitgeteld. Een mooi en tevens leerzaam karweitje voor een regenachtige woensdagmiddag. Voor 100 gulden aan bonnen werd een tientje contant uitbetaald of verrekend met de boodschappen.
Ik weet ook nog goed dat de winkel ’s middags op Goede Vrijdag tegen half drie werd gesloten. Het gehele winkelpersoneel ging dan, net als vele andere Molenbergse werkenden en niet-werkenden van alle leeftijden, naar de kerk voor het bidden van de kruisweg. Om precies drie uur werd stil gestaan bij het lijden en sterven van Christus. De daarbij assisterende misdienaars droegen in die bijzondere week geen bel bij zich, maar een houten klepper. Ook de kerkklokken zwegen dan tot paaszaterdag, wanneer ze om precies 12:00 uur terugkwamen uit Rome…… Hét sein om het tijdens de vastenperiode opgespaarde snoepgoed uit de diverse trommeltjes te gaan verorberen.
Ziek zijn en beter worden
Op Molenberg had je in de jaren ’50 – ’60, naast veel winkels van uiteenlopende aard, ook een apotheek en een drogisterij. Apotheker mijnheer Hardy in (eerder) de Joost van den Vondelstraat en drogist/opticien mijnheer Van der Mullen en zijn vrouw even verderop in die straat, droegen in die tijd altijd lange witte jassen. Mijnheer Van der Mullen ook nog een grote zwarte hoornen bril, wat hem in mijn beleving een extra medische uitstraling gaf. Alleen de stethoscoop en bloeddrukmeter ontbraken nog…
Ik weet nog goed dat ik bij ‘Hardy’ voor mijn moeder periodiek (sic) een pak Nefa oranje moest halen. Nefa wàt? Het was er kennelijk in diverse kleuren, al had ik toen geen flauw idee wát ik precies ophaalde. Ik moest ook nog nadrukkelijk vragen er een bruin papier omheen te doen, wat het voor mij alleen maar raadselachtiger maakte. Vragen naar ‘de oplossing’ deed je toen gewoon niet.
Naast maandverband kwamen na het Tweede Vaticaans Concilie (denk ik) ook de condooms in het assortiment van de apotheek. Later hoorde ik van een assistente, dat een oudere man op gezette tijden met enige schroom kwam vragen om ‘ee pèkske nève dù Sjefarien’. Of daar toen ook een bruin papiertje omheen ging, vertelt de historie niet……
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Niet te vergeten, het snoepje van de week. Altijd met een verrassing voor de kinderen.
Ook ik kwam natuurlijk als echte Molenbergse jongen vaak bij de Gruijter aan de Kerkraderweg. Als mam boodschappen had gedaan kreeg ik één of twee plastic beestjes als ” premie “. Wat was ik toch gelukkig met die dingetjes. Ik had in die tijd een speelgoedauto in de vorm van een veewagen. De beestjes werden in de auto gezet en vervoerd naar een onbekende bestemming…
Uren was ik bezig !
Groetjes.
Hoi Ton,
ben jij de Ton Otten die aan t dr schaepmanplein woonde?
In dat geval vind ik t leuk eens contact te hebben .
Martin Ariaans van nr 37
Kan mij de familie Ariaans nog goed herinneren. Wij Otto, Harrie en inderdaad Ton, woonden op nr. 4. Jouw zus (?) heette José en volgens mij jouw vader Toon. Overigens Ton heeft leuke verhalen geschreven over de bewoners van het plein. Beslist de moeite van het lezen waard!
Ja de koffie van de Gruijter wie had dronk die niet! Heerlijk en als je dan de winkel in kwam en er was net koffie gemalen en opgeschept vanuit die mooie koperen bak, dan rook het zo lekker in de winkel!
Met het snoepje van de week heb ik nog eens een hele dierentuin bij elkaar verzameld!
En dan na te gaan dat De Gruijter in die tijd, toen al zelfbedieningszaak, ongeveer het grootste assortiment aan consumptie-artikelen had. Moet je dat eens vergelijken met de hedendaagse supermarkten.
groet,
Marja Oomen
De winkels van de Gruyter waren meestal gevestigd in hoekpanden en
de buitengevel was prachtig versierd met blauwe glazuur tegeltableaus
en gouden opschriften. Binnen een luxueus interieur en inderdaad de
alles overheersende koffiegeur.
Minder bekend is dat in het verzuilde Nederland de Gruyter bekend stond als katholieke winkel, terwijl Albert Hein meer door Protestanten gekozen
werd. Dit verklaart misschien het relatief grote aantal filialen in Limburg.
Door te laat over te schakelen naar een echte supermarktformule is het bedrijf langzaam ter ziele gegaan. De laatste filialen zijn in de 70er jaren door De Spar overgenomen.
En zat er niet ook een slager Jansen in de buurt? Volgens mij hoek Kerkraderweg – Van Alphenstraat.
“Slager Jansen, heeft u ook varkenspootjes?” “Ja jongens!” “Dan probeer ons maar te pakken met die korte beentjes!!” 😉
Groeten van Rene
Hallo Rene,
Ik kan smakelijk lachen om je grap. Mijn vader zou er ook de lol van ingezien hebben!
Groetjes Paula Janssen
Op de hoek va de Kerkraderweg – Van Alphenstraat zat inderdaad een slager, dat hij Jansen heette zou ik niet meer weten. Rond 1966 is hij gestopt en toen is een een fotograaf ingekomen.
gr
Marja
Deze slager heette inderdaad Jansen.
Fotograaf was Foto Dolf. Daarna is geloof ik de Rabobank in dat pand gekomen.
In de tijd van De Gruyter deed de volgende grap de ronde: Wat is het toppunt van brutaliteit? Bij de Gruyter voor de deur schijten en om 10% korting vragen! Daar konden we toen hartelijk om lachen. Het was natuurlijk een schamp op het feit dat je bij De Gruyter OVERAL 10% korting op kreeg.
Beste mensen,
De Gruyter, was veels te duur voor( de mijn/arbeider ) doorsnee bewoners van de molenberg.Alleen mensen uit het vilapark en rond om de kerk kochten daar hun boodschappen.
dat meisje met blond haar bij de gruyter is al bijna 60 jaar mijn vrouw. groeten harrie.
daar ik ook bij de Gruyter heb gewerkt in de jaren 60, wil ik het volgende vertellen. ik ben begonnen in Brunssum op het Lindeplein, van daaruit ben ik naar het Aarveld gegaan bij juffrouw Blauw en na het sluiten van de Saroleastraat is juffrouw Roumen naar de Vergiliusstraat gekomen, Toen ik eenmaal het rijbewijs had ben ik in de bezorging op terwinselen terecht gekomen van daaruit werd de bezorging vanaf de kerkraderweg gedaan. Nu vraag ik aan Harrie wie dat blond meisje op de kerkraderweg was.
Groetjes van Theo de boer
De slagerij was inderdaad slager Jansen , opgevolgd door Foto Dolf. De Rabobank zat daarnaast in een nieuwbouw pand, waar later een snackbar is ingekomen.
De Gruyter was schuin tegenover ons. Dan volgens mij inderdaad de slijterij Otten, Rookwaren Ciska en Ben Heussen. Kapper Hambuekers, een groenteboer Tom en het cafe van Willie Verwijlen.
Onder ons in de flat zaten de winkels van Jantje Bitter met het filiaal van Vondenhoff Haarden, Zupanc de juwelier (later Meertens). Er zat nog een modezaak/annex postkantoor waar ze ook nylonkousen repareerden en daarnaast de fietsenzaak van Piet Haan. De andere kant op zat eerst Foto delaPorte, later overgenomen door John de La Haye en daarna voortgezet door zijn ex-vrouw Corrie (?)
Daarnaast het geschenkenhuis Hillen -Jansen en de stoffenzaak van Fijneman later overgenomen door mijn tante Thea van der Ham-Jansen.
Toevallig kom ik op deze site terecht.
De slagerij Janssen was op de Kerkraderweg 74.
Ik ben daar in 1950 geboren.
Wij hebben daar tot 1964 gewoond.
Als ik zo de diverse verhalen lees, schijnt het allemaal heel gezellig te zijn geweest in die tijd (1950-1960).
Ik denk dat bijna iedereen keihard moest werken om rond te kunnen komen.
In die tijd heerste veel ellende en armoe.
Op de lagere school (Broederschool) zaten kinderen met oude opgelapte kleren en schoenen waar de neus vanaf gesneden was zodat het weer eventjes mee kon gaan.
Veel van deze kinderen hadden geen vader of woonden bij opa en oma.
Op school werden deze kinderen ook maar aan hun lot overgelaten!
Ik speelde met deze kinderen, maar ook met “rijkeluis kinderen”.
Op de lagere school waren er ook vaak lijfstraffen.
Meester Souren sloeg als een dirigent met zijn handen tegen de oren van de kinderen!
Als er iemand onterecht een oorvijg van hem kreeg en ik vertelde dat die jongen niets had gedaan, kreeg ik een pak slaag van Souren.
Hij heeft mij meerdere malen tot bloedens toe geslagen.
Als ik daarna uit school kwam kreeg ik ook nog een pak slaag van de “vijanden” van zo’n jongen.
Het was voor mij een grote verandering toen wij naar het grote noorden vertrokken.
Wij verhuisden naar Eindhoven.
Hier was alles de tijd ver vooruit.
Ik heb mijzelf hier sociaal en creatief kunnen ontwikkelen.
Jaren geleden ben ik nog eens op de Molenberg geweest, maar ik proefde nog steeds die bedompte sfeer.
Ik woon nog steeds in een buurtgemeente van Eindhoven.
Heel leuk om de zoon van slager Janssen gevonden te hebben. Misschien kunt u mij verder helpen. Ik ben ook in 1950 geboren op de Kerkraderweg (boven de winkel van Sjeng Kengen). Als klein meisje ben ik achterover in een teil met heet water gevallen. Mijn ouders menen dat het in november 1954 gebeurd moet zijn. Uw moeder zou toen mijn billen ‘bestreken’ hebben, waardoor ik ophield met krijsen. Ik heb ca. 10 weken op mijn buik vastgebonden gelegen waarbij iedere dag (?) een non van het groene Kruis kwam om me te wassen en ‘vellen te knippen’. Maar al die tijd schijn ik nooit gehuild te hebben, dankzij uw moeder. Ik kan me er zelf helemaal niets van herinneren. Kunt u me meer vertellen over haar gave? Was zij vaker als genezeres werkzaam en heeft ze meer mensen van hun pijn afgeholpen? Of heb ik heel veel geluk gehad dat Kengen wist wat ze kon?
Hallo Wilma,
Dit vind ik wel heel frappant!!!
Stom toevallig kom ik ook op deze site terecht en lees ik jouw verhaal Wilma. Jouw verhaal heeft destijds, en nu nog, heel veel indruk op mij gemaakt! Mijn moeder heeft het er heel vaak over gehad. Ze was heel blij dat ze jou heeft kunnen genezen met haar gebeden. Mijn moeder was een hele gelovige vrouw die voor veel dingen novenen bad. Dit heeft zij toentertijd ook voor jou gedaan met wonderlijke afloop. Mijn moeder was daar heel blij en trots over.
Beste Giel,
Als ‘aanstichter’ van jouw sombere verhaal wil ik nog graag reageren, omdat ik mij er helemaal niet in herken. Ik heb jarenlang met veel plezier in de Van Alphenstraat gewoond met allemaal kinderen van jouw en mijn leeftijd. Er was – in mijn beleving – altijd leven in de zeer kinderrijke brouwerij, waar ook jullie gezin toe behoorde.
De jongens uit onze buurt troffen elkaar ook op de Broederschool, die ik beslist niet als een soort strafkamp heb ervaren. Ook herken ik mij niet in de ‘Dickensiaanse’ beschrijving die jij van bepaalde kinderen geeft. Integendeel, kinderen van alle rangen en standen gingen er naar school. Iets wat ik juist zo bijzonder waardevol heb gevonden voor mijn toenmalige, maar vooral ook latere leven. Er zal best wel eens een onderwijzer zijn geweest die de handen wat al te ongelukkig liet wapperen, maar dit was in mijn herinnering beslist een uitzondering.
Jammer dat jij je op Molenberg kennelijk niet of nooit senang hebt kunnen voelen. Ik betwijfel of dit aan Molenberg ligt, want ik vind (de omgeving van) juist Eindhoven, zeker in die tijd, nou niet bepaald swingender of levendiger dan Heerlen. Eerder vergelijkbare steden.
Laat allemaal onverlet dat ik jou het allerbeste wens in vooral een goede gezondheid! Met hartelijke groet, Hans.
Familie Janssen van de slagerij aan de Kerkraderweg heb ik goed gekend. Mijn moeder, Tiny Siebers-Schoenmaekers, heeft van 1960 tot 1964 in de slagerij gewerkt(op vrijdag en zaterdag). Als ik dan vanuit de Broederschool naar huis liep (ik woonde aan de Kerkraderweg 160) ging ik altijd langs bij de slagerij om te spelen. Niet alleen met Giel, maar ook met Mathilde en Paula Janssen en de vele andere kinderen in de van Alphenstraat. Hier heb ik fijne herinneringen aan.
Ik weet dat de familie Janssen opeens verhuisde naar Eindhoven: Dhr. Janssen kreeg werk in de slagerij van V&D. 10 jaar later heb ik nog een tijdje contact gehad met de familie. Een paar keer op bezoek geweest aan de Martijnlaan in Eindhoven; in die tijd is Giel getrouwd, daar ben ik met mijn moeder nog op de receptie geweest. Dhr. en mevr. Janssen (met hun 2 jongste kinderen;een tweeling) zijn nog in 1974 bij mijn ouders aan de kerkraderweg 160 op bezoek geweest, getuige een foto die toen is gemaakt. Ook met Paula heb ik nog een tijdje gecorrespondeerd, zij zat toen volgens mij op de Pabo.
Beste Giel, ook ik herken mij niet in jouw somber verhaal. De Broederschool was regionaal een zeer goede school met kinderen uit alle lagen van de bevolking. Vele kinderen uit de hele oostelijke mijnstreek volgden hier onderwijs.
Inderdaad is het waar dat de leraren de handjes wel eens lieten wapperen. Een voorval waar ik zelf bij betrokken was, was toen dhr. Vroomans (4e klas) mij een klap gaf met de mededeling dat ik het extra huiswerk niet had gemaakt. Ik barstte in tranen uit en zei dat dat werk niet van mij was maar van mijn buurman. Dhr. Vromans schrok duidelijk en als troost mocht ik naar zijn lessenaar komen om een rolletje drop uit zoeken.
Ik ben zeer benieuwd hoe het verder is gegaan met familie Janssen. Giel, misschien kun je mij wat informatie geven ?
Tot 1976 heb ik aan de Kerkaderweg gewoond, ik heb een geweldige jeugd beleefd op de Molenberg ! Groet aan iedereen !
Beste Giel,
Ook ik herken niet de door jou genoemde ellende en bedompte sfeer en armoede die er zou heersen op de Molenberg. Hans Prinsen is net 3 jaar ouder dan ik die geboren is in november 1946.Dit is dus ook redelijk kort na de oorlog. Zelf kom ik uit het “witte dorp” en had overal wel vriendjes maar nooit iemand gezien met afgeknipte neuzen van schoenen, Zelf droeg ik “Robinsons”dat waren hele goede sandalen daar kon je mee klimmen in bomen of voetballen. Niet dat ik geen andere schoenen had maar te lui om ze aan te doen.Korte broek was ook geen probleem lekker mee te ravotten. Bij regen had je Hevea laarzen zwarte of groene. Ook mijn vriendjes waren altijd goed in de kleding gezet door de ouders. Problemen op school maakte je vaak zelf. Rottigheid(kwajongensstreken) uithalen koste uiteraard straf en die onderging je gewoon. Belletje trekken tja dan kwam de gebelde achterom en kreeg je een oorvijg als je niet snel weg was. Kwam ik thuis dan was de streek al bekend en kreeg je nog eens straf. Uiteindelijk ben ik er niet slechter van geworden en met mij denk ik ook vele anderen niet. Dus nogmaals ik weet niet waar je precies hebt gewoond maar nee ik ben het niet met je eens. Heel veel plezier gehad en goede herinneringen en ach op alle slakken kan je zout leggen.
Jammer dat je zo denkt maar hopelijk heb je nu meer rust gevonden
Groetjes Michael
Aan allen die ik heb gekend ook de groetjes en bedankt voor de leuke tijd