Bron: Rijckheyt.nl | Droomkasteel. Tuin met stenen dieren 1968.

Het Droomkasteel

Voor menigeen en zeker voor mij puur jeugdsentiment. Het ‘Droomkasteel” aan de Ganzeweide op Heerlerheide. Nu het alweer jaren gesloten is, lijkt het langzaamaan door de geschiedenis vergeten te worden. Toch zijn mijn herinneringen aan het Droomkasteel springlevend. In mijn lagere schooltijd gingen wij tijdens de ‘grote vakantie’ minstens één keer naar deze attractie. Eerst met de bus van Heerlerbaan naar Heerlen en bij het station overstappen op de bus naar Heerlerheide. Dat was al een onderneming op zich, maar verhoogde ongetwijfeld het ‘speciale’ van de bestemming.

Bron: Rijckheyt.nl |  Droomkasteel Fantastico. Tuinfigurenfabriek.
Bron: Rijckheyt.nl | Droomkasteel Fantastico. Tuinfigurenfabriek.

Het is moeilijk om (alsnog) een etiketje te plakken op wat het Droomkasteel nu eigenlijk was. Als heus attractiepark was het (ook toen al) te klein, terwijl het zeker ook geen speeltuin was. Beeldentuin of rotstuin komt al meer in de richting. Een beetje van alles wat, maar wel met een heel eigen, unieke, indentiteit.

De opening van Droomkasteel Fantastico
Nader onderzoek leert dat voormalig mijnwerker Jan Schoonbroodt in 1954 een handel begon in eigengemaakte tuinbeelden en –sculpturen. En om deze beelden nog beter tot hun recht te laten komen kwam hij op het idee om ze in zijn ruim bemeten ‘achtertuin’ te plaatsen. Van het één kwam het ander. Schoonbroodt maakte talloze decoraties en gebruikte hiervoor duizenden kilo’s zand, beton en ijzer en ongeveer 10 miljoen kilo natuursteen! En zo creëerde
Jan Schoonbroodt zijn eigen fantasiewereld, die hij maar al te graag wilde delen met iedereen. Op 27 mei 1966 werd het Droomkasteel, ook bekend onder de naam ‘Droomkasteel Fantastico’, geopend.

Bron: Rijckheyt.nl | Droomkasteel. Tuin met stenen dieren 1968.
Bron: Rijckheyt.nl | Droomkasteel. Tuin met stenen dieren 1968.

Als kind stapte je daar letterlijk en figuurlijk in een andere wereld. Ik denk wel eens dat mijn fascinatie voor kabouters, die tot op de dag van vandaag aanwezig is, hier ontstaan is. Er waren ‘onderaardse’ gangen waarin thema’s uit sprookjes werden verbeeld. Met eenvoudige, maar zeer creatieve vondsten. Zoals gekleurde flessenbodems in houten karrenwielen, die een speels ‘glas in lood’ effect gaven. Vanuit die ‘onderaardse’ gang waren er veel doorkijkjes met telkens weer iets nieuws om te ontdekken. Je raakte er niet uitgekeken! Buitenom was er een, natuurlijk!, natuurstenen trap naar de gang die zich als ‘eerste verdieping’ bovenop de ‘onderaardse’ gang bevond. Hier keek je weer vanuit een ander perspectief op de talloze beelden van mensen en dieren uit de sprookjeswereld.

De uitkijktoren
Rechts achterin bevond zich de 21 meter hoge uitkijktoren. Om de top te bereiken moest je uiteindelijk een wenteltrap nemen. Het gaf een schitterend uitzicht op het Droomkasteel én gunde je ook een kijkje op de omgeving. Maar zover ik me kan herinneren had ik daar toen niet al te veel oog voor vanaf dat punt. Áls ik al tot bovenin gekomen was, dan toch liever weer snel naar beneden. ‘Eén etage lager’ voelde me al aanmerkelijk meer op mijn gemak.

Bron: Rijckheyt.nl | Recreatiepark Droomkasteel Heerlerheide 1977.
Bron: Rijckheyt.nl | Recreatiepark Droomkasteel Heerlerheide 1977.

Als kind kon ik al zeer genieten van de mooie en gedetailleerde beelden. Samen met mijn onbegrensde fantasie, ook toen al aanwezig, waande ik me voor enkele uurtjes in een andere wereld, een échte droomwereld.
Achter het woonhuis, nabij de ingang, bevond zich de showroom, waar tuinbeelden en tuindecoratie verkocht werd. Bij het kleine spul mocht ik telkens wat uitzoeken. Het werd geheid een wit kaboutertje van gips ‘om thuis zelf te verven’. En er was ook een cafetaria waar je wat kon eten en drinken.
Veel meer ‘te beleven’ was er eigenlijk niet, maar veel meer had ik als kind, en ik denk tallozen met mij, ook niet nodig. Ik vond het gewéldig.

In al zijn bescheidenheid paste het Droomkasteel in de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw lange tijd zeer goed bij de maatstaven en verwachtingen van die tijd. Met andere woorden: het was een ‘populaire’ bestemming, ook al door de zeer lage entreeprijzen. De vraag is óf en hoe het Droomkasteel als attractie aan had kunnen sluiten bij de onvermijdelijke ‘groter, beter, hoger, sneller’ mentaliteit, die al snel zou volgen.

Het verhaal kreeg echter een andere wending. In 2006, uitgerekend het jaar van het 40-jarig bestaan van het Droomkasteel, besluit Jan Schoonbroodt het Droomkasteel te koop te zetten. Gezondheidsklachten dwingen hem hiertoe.

In het NCRV programma ‘Man bijt hond’ van 21 december 2006 gunt Schoonbroodt de kijker een blik in zijn domein en vertelt hij over zijn levenswerk. Ruiterlijk geeft hij toe dat het Droomkasteel een ‘moeilijk te verkopen object is’. Er heeft zich op dat moment nog geen serieuze koper gemeld.

2012 , en nu..
De website waarop ‘Het Droomkasteel’ te koop aangeboden wordt, is nog steeds in de lucht. De olifant bij de ingang wacht geduldig op de dingen die komen gaan. En met de olifant ongetwijfeld velen, die de herinneringen aan het Droomkasteel als een kleinood koesteren.

Peter

Mijn naam is Peter Crombach, ik ben werkzaam in de gezondheidszorg én als ‘trouwambtenaar’ bij de gemeente Voerendaal, maar daarnaast, al zo’n 25 jaar, actief als dichter/tekstschrijver. Het ‘schrijven’, in de meest brede zin van het woord, loopt als een rode draad door mijn leven. Aanvankelijk lag de nadruk vooral op het schrijven van poëzie, maar de laatste tijd meer en meer op het vlak van ‘verhalen’ en ‘artikelen’, en waar mogelijk een combinatie.

Met betrekking tot Heerlen: ik ben ‘op de Heerlerbaan’ geboren (in 1960) en heb daar 38 jaar gewoond. Natuurlijk heb ik heel wat herinneringen aan Heerlen in het algemeen en ‘de Heerlerbaan’ in het bijzonder. In mijn dichtbundel ‘Is dit nu later’ heb ik diverse jeugdherinneringen al op poëtische manier verwoord, maar langzaamaan heb ik meer en meer de behoefte én zin om een en ander ‘om te zetten’ in verhalen.

24 gedachten over “Het Droomkasteel”

  1. Zo’n 16 jaar lang woonde ik in de wijk Rennemig. Deze wijk omsluit een groot deel van het Droomkasteel. Een groot deel van die 16 jaar vindt plaats in mijn jeugd. Jarenlang fietst ik regelmatig langs de grote olifant naar school. Een beeld dat op mijn netvlies gebrand staat.

    Eigenlijk heb ik me altijd afgevraagd, wat het Droomkasteel nu eigenlijk is. Ik ben er nooit binnen geweest en ook mijn klasgenoten konden het me niet vertellen. Wèl ben ik in het (openbare) park geweest, dat erachter ligt. Maar zelfs dáár werd het me niet duidelijk.

    Bedankt voor dit artikel. Na al die jaren heb ik eindelijk een idee van wat het Droomkasteel is. Ergens vind ik het nu toch wel jammer dat ik er nooit geweest ben. Het staat blijkbaar nog te koop, dus wellicht ooit… 🙂

  2. Wat een tragiek!
    Ik woonde in de Heerlense wijk Grasbroek en ging in de jaren eind 60, begin 70 tijden lang op de brommer op weg naar Hoensbroek voor mijn opleiding. Kwam er honderden malen langs en zag alleen steeds prachtig versierde ingang.
    Nooit binnengeweest en inderdaad alleen de verhalen gehoord!
    Gemiste kans.

  3. Als kind ben ik ooit eens in het droomkasteel geweest. Een grote fantasiewereld waar ik als kind me ogen uitkeek. Jaren later ben ik aan de ganzeweide gaan wonen en raakte in contact met Jan en Elly.
    Jan’s verhalen over “zijn droomkasteel”waren adembenemend.
    Samen met met buren Jan en Elly en Jo en Geertje heb ik 2 keer een straatfeest binnen de muren van het droomkasteel mogen organiseren.
    Afgelopen EK hebben we met de “klus”buren de grote olifanten oranje geschilderd.
    Het was altijd zeer leuk en gezellig bij de schoonbroodt’s het kasteel.

    jullie mogen allemaal weten dat ik deze 2 kasteelbewoners ontzettend mis in mijn ganzeweide.

    1. Marco Voogt, buurman,
      ik lees dat je Jan en Elly mist in je ganzeweide. Ik mis ze ook; voor het eerst geen nieuwjaarskaart gekregen van hen als antwoord op de mijne. En hun telefoonnummer is niet meer in gebruik. Kan je me privé laten weten waar ze gebleven zijn?
      Rita Boogaart, Eindhoven

  4. Hallo ik ben Theo Scnaap. En we waren 42 jaar vrienden van Jan en Ellie.
    Mijn vrouw Jeanne heeft er 25 jaar gewerkt.Eerst in het huishouden,en later heeft ze er alle figuren geverfd.We zijn vaak op vakantie geweest,en hele leuke dingen met elkaar beleefd.Helaas is Jan op 18 December 2011 op de verjaardag van mijn vrouw overleden.En Ellie, na veel pijn te hebben geleden op 22 oktober 2012 overleden.Hopenlijk je genoeg te hebben geinformeerd. Groetjes Theo.
    p.s. Contact is altijd mogenlijk.

    1. beste theo graag zou ik eens met u in kontact komen en eens met u praten over dit onderwerp i.v.m erfenis. mijn telefoon nr is 0633860975 met vriendelijke groet willy

    2. Toch droevig om te lezen en gelijk een plezierige herinnering.
      Ik heb in de late jaren zeventig tot ongeveer 1980 bij Jan en Ellie gewerkt aan de kassa en het park schoonvegen en de auto wassen enz. enz. enz.
      Ook beelden verven deed ik in die tijd.
      Ik kasn mij als jochie ook nog de bouw van de naastgelegen showroom herinneren, goh wat een tijd.
      Ongeveer 15 jaar geleden voor het laatst op bezoek geweest en wat beelden gekocht.
      Tja, het lijkt mij inderdaad niet makkelijk verkoopbaar want niet iedereen zal zitten te wachten op een dergelijke “rotstuin” maar het is wel nostalgie.
      Jammer dat ze er beide niet meer zijn maar toch leuk er weer eens over gelezen te hebben en de foto`s nog eens gezien te hebben.
      Groeten Fred Erens 06-51980246

    3. Hallo Tey
      Zover ik me kan herinneren, heeft mijn vader ook een bijbaantje gehad bij het droomkasteel .
      Wat hij er gedaan heeft weet ik niet precies, volgens mij ook beelden geschilderd en/of gegoten cq gemaakt.
      Dat was volgens mij in de jaren 60/70, mischien zegt de naam Harrie van Zeeventer U iets.
      Ik weet niet of U mischien nog foto’s in Uw bezit heeft, dan zou ik die heel graag willen zien en eventueel willen laten namaken.

  5. ben vroeger heel vaak erheen geweest wie mijn vader erin de buurt woonde heb er nog een paar foto,s van was heel leuk en spannend als kind ,kochten er ook altijd kabouters van gips om te verfen helaas bestaat t niet meer voor de volgende generatie,s 🙁 ik woonde in nieuw-einde en mijn vader op de straat schuin tegen over t droomkasteel
    toen was ik 12 jaar oudt nu ben ik 53 en kan er niet met mijn klein kinderen heen jammer .
    hoop dat er toch ooit iemand komt en t opknapt zodat mijn kleinkinderen ervan kunnen genieten zou zonde zijn als t verviel

  6. Ik heb met plezier dit artikel over het droomkasteel gelezen. Ik kom niet van hier, maar woon sinds 2009 met veel plezier in Heerlen. Tijdens mijn eerste verkenningstochten door de buurt wandelde ik regelmatig langs het droomkasteel. Het fascineerde me, omdat ik diep van binnen nog steeds dan kleine jongetje ben dat in dromen en droomwezens geloofd. Op een zonnige najaarsmiddag ergens in 2011 liep ik weer langs en raakte ik in gesprek met de Jan. Ik wist niet wie hij was, maar hij was heel vriendelijk en omdat ik waarschijnlijk heel enthousiast was mocht ik wel even binnen kijken. Prachtig vond ik het, zelfs de toren beklommen die in het artikel zo mooi beschreven is. Je hebt er inderdaad een mooi uitzicht. Ik genoot, maar Jan ook. Hij was blij dat hij zijn verhaal kon doen en vertelde over het ontstaan, en ook waarom hij het te koop had staan. Daar schrok ik wel een beetje van, en nu ik lees dat hij datzelfde jaar is overleden zou het heel goed kunnen dat ik één van de laatsten was die hij een rondleiding door zijn prachtige droompaleis heeft gegeven. Ik ben dankbaar dat ik het nog heb kunnen zien, en dat ik Jan heb ontmoet.

  7. In de 50-60er jaren gold het droomkasteel zeker tot een van de attracties hier in de buurt . Ik kan me ook goed voor de geest halen dat ik er met vriendjes vaker geweest ben . Tot de fantasie spraken zeker de “ondergrondse” gangen met doorkijkjes op de vijver en beeldenpartijen . De dierenfiguren , de bovengrondse “gang” en natuurlijk de uitkijktoren die toen uitkeek op de steenberg . Nog steeds veel respect voor de man die dat allemaal maakte en mogelijk maakte met de typische “fles en pot in betonconstructies” hahaha . Vandaag de dag zou de uitkijktoren niet meer voldoen aan de veiligheidseisen , maar toen kon alles en gebeurde er niet zoveel onzin . Een geweldig iets wat zeker paste in het tijdsbeeld van toen 🙂

  8. Voor mij is het Droomkasteel een ware jeugdherinnering. Telkens als ik met mijn ouders vanuit Schinnen naar Hendriks op de Schelsberg reden, kwamen we langs die grote olifant, die als een heuse wachter voor de poort stond. Ik kon toen net lezen, of beter gezegd de letters onderscheiden. “De-rr-o-mm-ke-a-ss-te-e-e-ll”. Totdat we op een zondagmiddag eens een keer gingen “toeren”, zoals we dat toen halverwege de jaren ’70 weleens vaker deden. We stopten op de Ganzeweide bij die grote olifant, en toen we eenmaal binnen waren door de grote poort ging voor ons “Schinösterkes” een compleet andere wereld open. Uren en uren hebben mijn jongste broer en ik daar rondgerend en gespeeld. We wilden op een gegeven moment zelfs niet meer naar huis. Nu, jaren later kom ik heel sporadisch over de Ganzeweide, en staat de olifant er nog steeds. Alleen de levendigheid is verdwenen, en bevindt zich achter de gesloten poort een en al jeugdsentiment. En nu ik alle bovenstaande verhalen teruglees, verschijnt er toch ook weer een kleine glimlach rondom mijn mondhoeken. En denk ik terug aan die ene zondagmiddag ergens in de jaren ’70. Toen was geluk nog heel gewoon. Ik denk dat mijn generatie (jaren ’70) een van de laatste generaties is geweest die je nog kon blijmaken met een uitje naar een heel gewoon pretpark(je) zoals het Droomkasteel. Toen werd er nog echt gespeeld, en zaten we alleen op woensdagmiddag voor de televisie. Toen waren en nog geen Playstations of internetspelletjes. Geen Facebook, Twitter noem maar op.

  9. Ben er gelukkig nog een keer geweest met mijn dochter in 2001 , daarna veranderde er zoveel, zeekoelen weg, schutterspark op de schop, enz enz . Zou het nog wel een keer willen zien en hoop dat iemand het op zich neemt om dit voor Heerlen te behouden …

    1. Martha Thomassen,heb je het over Heerlen of over Brunssum? Want de Zeekoelen en het Schutterspark liggen in Brunssum .Maar of je over Brunssum of Heerlen spreekt het zijn 2 afbraak gemeentes.Er blijft niets meer heel van de mooie gebouwen, niet van Brunssum en niet van Heerlen.Ik kan het weten ,ben in Heerlen geboren en woon al jaren lang in Brunssum Vr Gr A Spoelstra

  10. Ik ben op 13 juli 2014 bij het Droomkasteel langs geweest om te achterhalen hoe het nu met de verkoop en daarmee met de staat van de tuin staat. Door het sleutelgat van de gesloten poort zag ik auto’s geparkeerd staan, maar ik heb niemand kunnen vinden om het aan te vragen. Weet iemand van jullie meer? Bij de webadvertentie voor de verkoop staat geen telefoonnummer voor informatie.
    Hartelijk dank voor hulp.

    Rita

  11. Beste Rita,

    De internet link die ook al eerder werd genoemd vermeld wel een telefoonnummer. Het straat rechtsboven in de hoek. En via de knop ‘Contact’ kunt u een bericht achter laten. Misschien dat dat zo gaat lukken.

    Ik ben er jammer genoeg nog nooit binnen geweest. Kende alleen de olifant, maar wist niet dat er een pretparkje was. Hopelijk komt er een koper die ons alsnog een kans geeft een kijkje te nemen.

    groet,
    Q.

  12. Als heerlerheids kind ben ik in de 60-er jaren natuurlijk vaak bij het droomkasteel geweest. Met mijn 18e hoefde ik niet in militaire dienst, (buitengewoon dienstplichtig) maar ter vervanging moest ik me melden bij de burgerbescherming. Ik moest op een formulier vermelden welke voertuigen ik kon besturen en van welke gebouwen ik bijzondere kennis had zodat ik die in oorlogstijd zou kunnen beschermen. Daar had ik helemaal geen zin in. Ik heb als bijzonder te beschermen gebouw, “droomkasteel Heerlerheide” ingevuld. Daar waren ze in Den Haag niet blij mee. Ik kreeg ook een waarschuwingsbrief dat ik serieus moest meewerken. Een jaar later werd de BB opgeheven.

  13. Ik heb er als kind nog meegeholpen toen Schoonbrood senior, Jan zijn vader die de inspiratie en dromen had zijn droomkasteel te bouwen en bezig was met metselwerk, ik mocht dan de stenen in het water dompelen zodat de cement beter deed hechten. ik woonde aan de overkant en ging dan ook met regelmaat erheen, ik heb hier leuke herinneringen aan overgehouden.

    Inmiddels is Elly is ook overleden en zou alles verkocht zijn.

  14. Geachte,

    graag zou ik in contact komen met de eigenaar/uitbater van “het Droomkasteel” heeft iemand of weet iemamd wie dit is of een telefoonnummer vor me ?

    B.V.D Linda van de Kleut

  15. Ze woonden op de heksenberg, kleine Arendstraat.
    Hij heeft toen zijn voortuin opgeknapt (was kind toen) en er staat een voetafdruk van een vriendje van toen in.
    Werdt hij boos over maar liet hem wel staan.
    We hebben allemaal meegeholpen om de heg eruit te trekken en de schelpen te leggen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.