Met de bus naar de Peppermill (deel 4)

In een mooi vierluik beschreef Dennis Ebben een serie verhalen over een stapavond in de Peppermill in 1996. Want, de Peppermill is niet meer. ‘Ik vind het wel bijzonder dat ik het uitgaansleven van de jaren ’90 heb ervaren. Dat deel ik graag met de wereld. En daar speelt de Peppermill een promonente rol in.’ Deze week lees je het vierde en laatste deel.

Betrapt
De eigenaar van friture De Sarool moet hebben gemerkt, dat zijn omzet niet klopte. Na wekenlang frikandellen eten voor noppes, werkte ons trucje niet meer. De automatiek was beter afgesteld en tja… Dat kan geen toeval zijn.

Jammer! Vanaf dat moment gaan we 1 gulden per frikandel betalen. Dat voel je wel, als je er wekelijks een paar eet. Opeens zijn we heel zuinig en eten we er steeds minder

Berouw
Schaamteloos heb ik wekenlang die friture-eigenaar opgelicht. Eigenlijk onbewust van het kwaad dat ik deed. Tot de dag dat ik dat wel besefte. En dan heerst er een schuldgevoel.
Met dit schuldgevoel loop ik op een doordeweekse dag de friture in en bestel een frietje-mayo. “Inpakken graag,” voeg ik eraan toe. “Was dat het?” vraagt de eigenaar achter de counter. Ik knik. Omdat ik misschien niet helemaal duidelijk ben, doe ik er ook nog een “Ja, dank u wel” achteraan.

Bij het afrekenen van zo’n fl 2,50 geef ik de man een briefje van 25 gulden en zeg “het is goed”. Ik wend mijn blik af en zonder mijn friet mayo loop ik snel de zaak uit. De eigenaar roept me nog iets na, maar ik loop door; hem waarschijnlijk verbaasd achterlatend.

Ideale situatie? Nee. Puberaal geklungel van de bovenste plank! Maar ik was een tiener en had geen idee hoe ik hiermee moest omgaan. Ik heb mijn schuldgevoel min of meer afgekocht. En de eigenaar in elk geval voor mijn deel gecompenseerd. Ik ben er nooit meer naar binnen gegaan…

2016, de Pep is niet meer
De huidige generaties vermaken zich anders; die hebben geen behoefte meer aan grote discotheken. Tegenwoordig vermaken mensen zich meer in café’s en op festivals. En dat is prima. Veranderingen horen bij het leven.

Het pand is verkocht. De Peppermill is niet meer. De plek waar decennialang wekelijks duizenden mensen hun vermaak vonden is weg. De plek waar heel veel geliefden elkaar hebben ontmoet en waar heel veel vriendschappen zijn gesloten is passé. De plek waar ooit wekelijks de drank rijkelijk vloeide en mensen urenlang dansten op keiharde muziek, is nu een stoffige plek vol onkruid. Een plaats van/voor veel mensen; gedegradeerd tot bakstenen en beton. Niet meer dan dat. Vergane glorie. Verlaten, maar zeker niet vergeten…

Ik ben blij dat ik er deel van heb uitgemaakt. Ik ben blij dat ik erbij was. Het was decennialang een begrip in de Benelux, Duitsland en zelfs ver daarbuiten: De Peppermill in Heerlen.

Dit was het laatste deel van ‘Met de bus naar de Peppermill’.

Dennis Ebben publiceerde dit verhaal eerder op  www.dennisebben.nl . Klik hier voor meer mooie foto’s bij dit verhaal.