“Wij willen Willem weg, wilde Willem wijzer worden, wij wilden Willem weer”. Zo stond er in 1830 te lezen op de muren in verschillende steden van het Koninkrijk der Nederlanden. Tot dit Koninkrijk behoorden toen het huidige Nederland, België en Luxemburg. De provincie Limburg bestond toentertijd uit de beide Limburgen.
Onrust en opstand
Op het Congres van Wenen was in 1815 door de grootmachten besloten dat de huidige Benelux een eenheid moest vormen. Na de nederlaag van Napoleon vond men een noordelijke buffer tegen een mogelijke nieuwe Franse aanval wenselijk. Aan de bevolking was – zoals dat toen gebruikelijk was – hierover niets gevraagd. Vooral in het zuiden van het nieuwe koninkrijk sluimerde verzet tegen de autoritaire, protestantse Hollander: koning Willem I. Men voelde zich hier achtergesteld.
Naar aanleiding van een vurige Italiaanse opera over opstand en onderdrukking, sloeg op 25 augustus 1830 in Brussel de vlam in de pan en begon de Belgische opstand. Huizen van vermeende “Ollanders” werden geplunderd of in brand gestoken. Het kwam tot een militaire confrontatie.
Ook in Parkstad
Nadat in Brussel de opstandelingen heer en meester waren geworden van de stad, verspreidde de opstand zich eerst door het Belgische land van Leuven naar Luik en Antwerpen. Vanaf 23 september waren er opstootjes in Sittard, dan volgt Roermond, Sint Truiden en ook Hasselt. In het huidige Parkstad kiezen Heerlen, Kerkrade en de omliggende dorpen al snel voor de opstand.
Op de Pancratiuskerk in Heerlen wapperden de zwart-geel-rode Belgische kleuren. Enkel Maastricht bleef in handen van het aldaar gelegerde Hollandse garnizoen. Het waren vooral de gegoede burgerij, de notabelen en geestelijken die het gewone volk aanzetten om de kant van de opstand te kiezen. De plaatselijk pastoor riep vanuit zijn kansel op om deze “rechtvaardige” katholieke zaak te steunen. Een meerderheid van het gewone volk volgde gedwee de kant van de opstand. Al was de gewone man bang voor de mogelijke represailles van de Hollandse troepen, mochten zij weer de overhand krijgen. Ondanks de onzekerheid over het slagen van de opstand koos uiteindelijk bijna heel Limburg van Mook tot Vaals voor Brussel. Pas in 1839 kwam er een einde aan de knellende onzekerheid. De definitieve grens tussen Nederland en het opstandige België werd vastgesteld. Die grens liep dwars door Brabant en Limburg. Wij bleven tegen onze zin Nederlands!
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
en waarom loopt die grens tussen de beide Limburgen? omdat de hollandse koning wist dat er in de grond onder Limburg veel, heel erg veel steenkool zat en hij wilde deze rijkdom niet aan zijn neus voorbij laten gaan…en zo hebben de toenmalige machthebbers het op een accoordje gegooid en zijn de grenzen tot stand gekomen zoals wij deze nu kennen. het rare is dat je deze info nooit zult tegenkomen in een geschiedenisboek van school..het lijkt er verdomde veel op dat de hollanders er op gokken dat wij dit vergeten..
“het lijkt er verdomde veel op dat de hollanders er op gokken dat wij dit vergeten.”
Denk het niet. Klopt ook niet.
Gegeven de lage economische waarde van Limburg voor de rest van Nederland en de weinig proactieve houding van de gemiddelde Limburger denk ik wel dat wij ” Hollanders” graag mee willen denken om Limburg te verzelfstandigen.