Als ik aan mijn vader denk, dan denk ik ook aan paarden, want dat waren zijn beste vrienden. Nooit meer ben ik iemand tegengekomen, die zo verstandig en met zoveel liefde met paarden omging als mijn vader.
Dit is deel 6 uit “Verhalen over Heerlen van Marie-Louise Verhelst-van Loo”
Daarbij was hij zo dankbaar voor het werk dat ze voor hem deden, dat hij altijd, wanneer iemand hem prees voor alles wat hij had gepresteerd, alle lof naar de paarden toezwaaide. Die hebben het zwaarste werk gedaan, zei hij dan, heel bescheiden. Vaker dan eens heeft hij ons verhalen verteld van de schimmel, die zo sterk was als twee zware werkpaarden.
Als een voerman vastzat, of zijn paard kreeg een te zware vracht de berg niet op, vroegen ze pap om de schimmel voor te spannen en dan was het werk gauw geklaard. Van dank wilde hij niks weten, je moet de schimmel danken, die heeft het gedaan, was zijn commentaar. Maar trots was hij wel. Toen de bedrijven op auto’s overschakelden, heeft hij zich dan ook maar langzaam teruggetrokken. Auto’s zeiden hem niks, die leefden immers niet. Daar kon hij geen liefde voor opbrengen. Mijn vader had een vooruitziende blik. Auto’s verpesten nu de hele wereld.
Wilt u dit verhaal in het origineel, het Heerlens lezen?
Laat dit dan even weten d.m.v. een e-mail naar:lgjvanloo@planet.nl. Dan sturen wij u het origineel toe.
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.