Poëzie verhalen uit de oorlogstijd

In 1939 kwam ik, Thijs Abbenhuis, als vierjarig jongetje op de Molenberg wonen. Na enkele maanden gewoond te hebben in de Guido Gezellestraat op nummer 48, verkasten we al gauw naar de Karel van de Oeverstraat 50, het laatste huis op de hoek met de Guido Gezellestraat.

lk zou er blijven wonen tot mijn trouwen op 14 Juli 1962. Bij de bevrijding van de Molenberg op Maandag 18 september 1944, bestond ons gezin uit vader Thijs en moeder Dien, beiden 46 jaar oud, mijn broer Henk was 22 jaar, dan volgden zussen Anny van 20 jaar, Leida van 19 jaar en Diny van 14 jaar.

De laatste in de rij was zusje Ieneke die toen 7 jaar was. Al snel kwamen er tientallen Amerikaanse bevrijders bij ons over de vloer. Niet verwonderlijk met zoveel aaibare zussen. Ook veel vrienden van mijn broer wisten de weg naar de Karel van de Oeverstraat te vinden. Het was bij ons thuis zoals vaak gezegd wordt de”zoete inval”. Mijn zus Diny, in de bakvisleeftijd, hield in die tijd er een poëziealbum op na. Iedere soldaat moest er een stukje in schrijven waarbij zij als souvenir er een stukje van zijn haar bij plakte. De album is nog steeds in haar bezit en ze koestert hem als een kostbaar bezit.

Jongstleden Donderdag 1 mei  (2014 red.) was ik bij haar op de Zondagstraat 22 en hebben we samen de album nog eens doorgebladerd. Naast heel wat Amerikaanse soldaten schreven er ook vijf echte Molenbergse jongens in, vrienden van mijn broer. Het waren Piet Tiemissen en Jo Schoonhen uit respectievelijk de Guido Gezellestraat 18 en 39, de broers Jan en Lambert van de Leegte uit de Da Costastraat nummer 2 en Hub Robroek uit de Dr.Schaepmanstraat. Van beide groepen zal ik iets toelichten omdat ze op de foto’s die ik ervan maakte niet allemaal goed te lezen zijn.

Eerst twee stukjes van de Molenbergse jongens. Hub Robroek schrijft:

Bij al deze Amerikaanse soldaten
ben ik blij een woordje mee te praten.
Als Hollands soldaat wil ik hier tussen staan
en met hun ten strijde gaan.
Totdat de eindstrijd is gestreden
en dan is alle leed alweer geleden.

Soldaat H.Robroek
I Bat.-5 comp.2 sectie
stoottroepen~Reg.Limburg.

Het verhaal van Piet Tiernissen was ook in versvorm geschreven. Het luidde:

Als gij eens in later jaren,deze haarlok toch beziet,
kijk dan goed of deze goudlok nog dezelfde kleur is griet.
Met het keren van de jaren,wordt de jongeling eens kaal,
en dan kun je niet meer plukken, want het was een groot schandaal.
Kijk je dus naar deze haarlok, denk dan ook nog eens aan mij.
Want het was een trouwe vriendschap. Die heb je alleen van mij.
De in de Theresia-school gelegerde sergeant Webb Maddief uit Columbus,Ohio schreef op 25 Februari 1945:
Never expected to come in contact with people that Ihave met
since coming to Belgium and Holland. The people of Belgium were
as weIl, but gosh these people in Holland make me think I am
back home. Have been here quite af ter and the Abbenhuis-family
certainly has made me feel as I were home.
England was never like this.

Een tweede Amerikaans verhaal is van George R.Jeerk uit Hollywood) Californië.
Het luidt:

Dear Diney.
I here are just a few lines to let you know that I have enjoyed
my visit here,and I wish to expances my thanks for you kind
hospitality. My comrades and myself have traveled allover Europe
and we have agreed on one thing:the people of Limburg have been
the most gracious, the politest,and the most lovable people we
have met. God bless you all. Best of luck,always.

Twee dingen wil ik als slot nog vermelden namelijk dit:
Een van de Amerikaanse soldaten kreeg mijn zus nooit aan het schrijven in haar album. Duidelijk, hij bleek analfabeet te zijn. Met sergeant Webb heeft mijn zus Leida een tijdje gescharreld. Toen bleek dat hij in Amerika al getrouwd was, was de liefde gauw over. Tot zover mijn verhaal over een bijzondere oorlogs-album.