Toen ik in het voorjaar van 1945 zeven jaar werd en naar school mocht – moest in mijn geval, vond ik – was het nog altijd oorlog. Hier niet meer, maar in het noorden, boven de grote rivieren was het nog altijd een rommeltje. Pas toen de Amerikanen de St. Arnoldusschool verlieten en de oorlog […]
Categorie: Ingezonden verhalen
Een herinnering aan de bevrijding van Heerlen
Op 17 september 1944 kozen de Duitse soldaten het hazenpad, niet voordat ze wat schade hadden aangericht in Heerlen. Zo werd de elektriciteitscentrale van de Oranje Nassau Mijn 1 opgeblazen, het station in brand gestoken en de wissels van het spoor vernietigd.
De sprookjesvertellers (2)
Het Hema-plein. Daar moest je zijn. Daar voltrok zich gedurende de kermis pas een echt mirakel. Daar vond bij de ‘Elektrische Lichtman’ pas een echt lichtwonder plaats. De kermis werd toen nog gehouden op de Bongerd en het Hema-plein, dat eigenlijk Raadhuisplein heette, maar door bijna iedereen het Hema-plein werd genoemd.
De sprookjesvertellers (1)
Niets is vervelender voor een kind dan saaie ouders. Ouders met pit, waar je wat aan had, die iets met je doen en daarbij ook nog een rijke fantasie hebben. Dat is wat een kind wil. Niets is leuker dan een vader of opa te hebben die griezelige verhalen verteld en daarbij onbeschaamd harde winden […]
Mee met de Staatsmijnen politie
In de jaren ’60 ben ik, met nog 5 collega’s aangenomen bij de Staatsmijnen politie. Van korte duur want een paar jaar later werd door minister den Uijl de sluiting van de mijnen aangekondigd.
Bananenverkoop in Heerlen
Bewoners uit Zuid-Limburg zijn gewend aan de heuvels en de vlaai. Maar zoals wij in eigen land op vakantie kunnen gaan naar zee, komen al sinds jaar en dag vele Nederlanders van “boven de rivieren” naar Limburg toe. Zo ook Hans van Soest. Met hem keken wij terug op zijn eerste vakantie naar Heerlen.
Dubbel feest bij K.E.V.
Mijn naam is Cor Fleming nu, 1957 kwam onze familie in Meezenbroek wonen aan de Tooropstraat/hoek Josef Israelstraat. In mijn jeugd droeg ik de naam Klinkenberg (voor m’n vrienden Klinki) samen met nog 1 broer (Huub) en 3 zussen (Marianne, Claire en Conny) hadden we heel snel veel vrienden.
Mijn herinneringen aan de Sint Aloysiusschool
In 1929 werd ik zes jaar en moest ik dus naar school. Ik was leerling op de Sint Aloysiusschool in de Nobelstraat. Een langgerekt gebouwtje met hoge ramen die uitkeken op de speelplaats.
Heerlen in de Tweede Wereldoorlog (2)
De eersten die in Heerlen in verzet kwamen waren communisten. Zij kenden al langer een moeilijke plaats in de Nederlandse samenleving. Nadat Hitler in 1933 ook communisten begon te vervolgen, begonnen veel Nederlandse communisten zich tegen het fascisme te weren en iedereen te helpen die daar last van had. Maar ook in Nederland werden zij […]
Heerlen in de Tweede Wereldoorlog (1)
Op 10 mei 1940 startte met codenaam Fall Gelb de Duitse aanval op Nederland, Belgie en Luxemburg. Met een grote troepenmacht wilde men snel resultaat.
Roemruchte tijden herleven: 50 jaar PL
In 1963 besloot een achttal vrienden die elkaar vaker in de Moonlight Bar troffen dat het tijd was voor een aantal exclusieve spannende feesten. De voorwaarden voor het slagen waren meer dan aanwezig.
Susanne: De verandering
De wereld, waarin het altijd zomer was, zou altijd hetzelfde blijven, dacht ik als klein kind: buiten spelen, de tuin van Dinger, het plein, de vensterbanken en de muur van de school, boodschappen doen bij van Heumen, de melkboer, de straatvegers en de vrachtauto van van Gend en Loos. Maar dat was natuurlijk niet zo.
Susanne: In de buurt
Dagelijkse boodschappen deden wij bij van Heumen. Dat was een buurtwinkel op de hoek van de Ambachtsstraat en de Kruisstraat. Die winkel heette in werkelijkheid de Vivo. Het echtpaar dat eigenaar was heette Gielgens maar mevrouw heette met haar meisjesnaam van Heumen en daarom noemden wij die winkel zo.
Susanne: De Ambachtsschool
Vanuit ons huis keken we uit op het grote open plein van de Ambachtsschool dat werd afgesloten door een groot metalen hek. Twee keer per dag ging het open: ’s morgens als de school openging en ’s middags als de leerlingen weer vrij waren.
Susanne: De tuin van Dinger
De Smedestraat eindigde bij de tuin van Dinger; het was eigenlijk geen tuin, meer een uitgestrekt privé-park, aangelegd door meneer Dinger, degene van de bank op het Hesselleplein. Mijn ouders wisten dat hij veel reizen had gemaakt en van daar exotische planten, bomen en struiken had meegebracht en die in de tuin geplant.