De Smedestraat eindigde bij de tuin van Dinger; het was eigenlijk geen tuin, meer een uitgestrekt privé-park, aangelegd door meneer Dinger, degene van de bank op het Hesselleplein. Mijn ouders wisten dat hij veel reizen had gemaakt en van daar exotische planten, bomen en struiken had meegebracht en die in de tuin geplant.
Categorie: Ingezonden verhalen
De middenstand van de Molenberg
Mijn naam is Harrie Neeskens. Ik ben geboren in 1939 op de Molenberg, zo ook mijn vrouw Tiela van Ooijen in 1941. Rond 1965 hebben wij de Molenberg verlaten omdat ik te werk gesteld werd bij de Douane in Zeeuws-Vlaanderen.
Susanne: Altijd zomer
Omdat de Smedestraat een doodlopende straat was, kon je er heerlijk buiten spelen. Wij hoefden bijna niet op het verkeer te letten. De enige auto’s die er reden, waren van meneer van Rijk, onze buurman, van mijn vader en van klanten en vertegenwoordigers die voor onze zaak kwamen.
Susanne: Wereld
Toen ik klein was, toen was de wereld klein, míjn wereld dan. Die is kort en duidelijk te omschrijven: de Smedestraat, aan het einde begrensd door de tuin van Dinger en aan de overkant door de Ambachtsschool. Verder was er het Hesselleplein. Dat was het.
De verhalen van Susanne Gondrie-Belt
Dit jaar bestaat de Ambachtsschool aan het Burgemeester de Hesselleplein 100 jaar. Vanwege dit jubileum legde Susanne Gondrie-Belt haar herinneringen aan het plein en de omgeving vast.
Dromen van de Mariaschool
Als kind was mijn vaste route naar school: vanuit de Guido Gezellestraat nummer 7 de voordeur uit naar rechts, dan rechtsom de Kerkraderweg inslaan, oversteken bij het zebrapad tegenover de bakkerijen Pelt en Lemaire en dan meteen links de Gerard Bruningstraat inlopen. En daar begon de wereld van de scholen, allemaal aan de linkerzijde. Als […]
Marie-Louise: Mijn huwelijksdag
Na bijna 52 jaar getrouwd te zijn, wordt het toch wel tijd om mijn huwelijksdag en wat daaraan vooraf ging voor mijn kinderen en hun kinderen op te schrijven.
Marie-Louise: De paarden van mijn vader
Als ik aan mijn vader denk, dan denk ik ook aan paarden, want dat waren zijn beste vrienden. Nooit meer ben ik iemand tegengekomen, die zo verstandig en met zoveel liefde met paarden omging als mijn vader.
Marie-Louise: Mariakapel
Toen de oorlog ernst werd en de Heerlense mensen angst gingen krijgen om hun geliefde stad op een kwade nacht kwijt te raken, werd samen met deken Nicolay overlegd wat te doen. Dat het de moeite waard moest zijn, daar waren de mensen het snel over eens, maar wat het moest worden, daar werd heel […]
Opgroeien in het walhalla: de Weggebekker
Ik was rond 1960, drie jaar oud en begon me bewust te worden van de wereld om me heen. Ik woonde toen met mijn ouders op de van Galenstraat, net nieuw gebouwd, in de flat op 3 hoog. Nieuw Einde, de vasco woningen waren net afgebouwd en met mijn vader beklommen we de torenflats op […]
Marie-Louise: Kermis!
In de winter lag er sneeuw en als het gevroren had maakten we een lange glijbaan. Altijd was er wel iets waar we ons op verheugden. Met Pasen kreeg je gekleurde eieren en met Sinterklaas zette je de schoen, als je dat niet meer deed, was je volwassen. Kermis vieren betekende hoogtijdagen beleven.
De Drakenmolen te Hoensbroek
Tot de vele bezittingen van de Heren van Kasteel Hoensbroek behoorden diverse boerderijen en uitgestrekte landerijen, alsmede de Broekermolen of Drakenmolen.
Marie-Louise: De miljonair
In Heerlen woonde vroeger een miljonair. Van beroep was hij bouwkundig ingenieur en hij bracht zijn dagen door met werken op het hoofdbureau van de Staatmijnen in de Saroleastraat. Net zo als onze Jef, Jacques, Lei en Sjir, zoals ook mijn man en mijn twee dochters en nog vele, vele anderen.
Marie-Louise: Wandelen met pap
Vooruit, zei pap, zijn jullie allemaal klaar, we gaan wandelen. Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen en dat deed hij ook niet. Ik gaf pap de wandelstok, want die had hij nodig.
Marie-Louise: Waar ik geboren ben
Geboren ben ik in een groot oud huis op de markt in Heerlen. De plaats is gemakkelijk terug te vinden. In 1930 is het namelijk afgebroken om plaats te maken voor het overbekende Glaspaleis. Wij zijn toen verhuisd naar het door ons zo geliefde “oudershuis” in de Nobelstraat. Een burcht van liefde.